Vanmorgen vroeg, lekker weer om te fietsen. Het was nog donker toen ik vertrok om 6.30uur, maar het was al te zien aan de rossige horizon dat er een mooie zonsopgang halverwege Stadskanaal aan zat te komen. Maar helaas, in Hoogezand in een 30km/u zone, het is nog donker, knalt er opeens iets van opzij tegen mijn Mango. Ik hoor bijna tegelijk wat gejank, krijg een duw opzij en het volgende moment moet ik alle zeilen bijzetten om alle wielen op het wegdek te houden. Rechterwiel gaat omhoog, ik stuur tegen, maar zodra alle wielen de grond weer te pakken hebben gaat meteen het linkerwiel de lucht in. Ik nog eens tegensturen en dan heb ik genoeg snelheid verloren om horizontaal te blijven. Het is net of alle banden leeg zijn en ik vol in de remmen knijp? Geen van beide is het geval, maar ik leg dat nog wel uit verderop.
Ik stuur langzaam fietsend een parkeerplaats op en zet de Tourkap af. Ik stap vlot uit, maar als ik op de benen sta tril ik als een rietje en mijn knieen doen zeer. Ik loop naar een vrouw die wel de bons gehoord heeft, maar niets gezien heeft. Tja, ik heb iets geraakt. Waarschijnlijk een hond. Op de weg is niets te zien, maar op de uitgestrekte groenstrook tegenover de woonwijk loopt een man met een hondenriem die kennelijk zijn hond zoekt. Ik doe het rekensommetje 1+1 en spreek de man aan. Ik vertel hem dat ik waarschijnlijk tegen zijn hond gebotst ben. "Ja dat zou kunnen", zegt hij. "Mijn hond zag een kat lopen en heeft zich losgerukt om erachter aan te gaan". Hij laat een wurgketting zien waarvan een schakel gebroken is. Wat kan dat voor een monster zijn die een ketting kapot trekt????
Voorlopig kom ik daar nog niet achter, want het beest laat zich een uur lang niet zien. Net zo geschrokken als ik kennelijk. De man nodigt me uit in zijn huis en biedt me een kop koffie aan. Man en de kids gaan op zoek naar de hond, iedereen in de buurt die al wakker is wordt ingeschakeld bij de zoektocht. Onderwijl bekijk ik de Mango en stel vast dat er een paar flinke scheuren bij het voeten gat en in de voorste wielkast zitten, maar er lijkt geen structurele schade te zijn. De brug is nog geheel intact. De spoorstang is wel 90 graden gebogen. Wauw, een flinke klap geweest!
Ik pleeg wat telefoontjes en mijn kollega belooft me op te halen nadat hij bij de tandarts geweest is.
Als de man eenmaal de hond weer terug heeft gevonden wisselen we onze gegevens uit.
Als ik een en ander probeer te reconstrueren komt er dit uit: De hond is in het donker van opzij tegen m'n Mango aan gerend. Daardoor zag ik 'm niet in de lichtbundels van mijn beide lampen die naar voren schijnen. Het kwam dus totaal onverwacht. De hond is inderdaad een fors beest en de klap scheurde niet alleen de body, maar verboog ook de spoorstang. Het linkerwiel spoorde daardoor van het ene moment op het andere niet meer met het rechterwiel en daardoor had ik zoveel moeite om de Mango recht te houden. Dat zorgde ook voor het gevoel van sterk afremmen, terwijl ik de rem niet aan heb geraakt. Ik had het veel te druk met sturen om aan remmen te denken. De banden schraapten over het wegdek door het veel te grote toespoor.
Mijn knieen blijken enkel een beetje geschaafd toen ze boven tegen de top aan kwamen en het trillen was binnen 5 minuten weer over. De hond heeft een wond aan een poot, maar het lijkt hem vooral psychisch aangepakt te hebben. Helemaal van slag. De katten in de buurt zullen me wel dankbaar zijn dat ik het monster getemd heb :-)
De tweede race in de Ems-Dollard Cup vindt plaats in Assen op een 800meter baan met velomobiel vriendelijke bochten http://www.ligfiets.net/event/3154/wedstrijd-stadsbroek-assen.html. In Ruetenbrock was ik er ook bij en wist daar de nodige punten bij elkaar te fietsen. Wie weet lukt het om op het erepodium te komen.
Eerst fiets ik kalmpjes naar Assen. 35 km is een prima afstand om warm te fietsen. Ik heb de aero flappen in de voorste wielkasten opnieuw vastgetaped. Met doorzichtige tape deze keer. Ik wissel de banden niet voor Durano's of Ultremo's. De Schwalbe Shredda banden zijn net zo snel volgens mij. Ik pomp ze alleen een halve bar harder op dan normaal, tot 5,5bar (lees: een halve bar boven de maximum aanbeveling van de fabrikant).
Voorbereiding
Nog 1 wijziging heb ik gemaakt: de voeten gaten heb ik nu helemaal vlak dicht gemaakt. Dat dit kan met een normale crank lengte van 170mm en maat 48 schoenen komt door de aanpassing die ik enige tijd geleden aan de positie van de schoenplaatjes heb gedaan. Zie: http://fietseninnederland.blogspot.nl/2013/04/schoenplaatje-midden-onder-de-voet-en.html en http://fietseninnederland.blogspot.nl/2013/04/schoenplaatjes-positie-update.html
Tot dusver had ik nog een beetje een kommetje gemaakt van de voetengat afdekking om de hak er langs te laten, maar ik kom er geleidelijk achter dat wanneer ik normaal pedaleer, de hakken nog net hoog genoeg blijven om het gat vlak dicht te kunnen maken. Dat betekent ongetwijfeld weer een beetje aerodynamisch voordeel en weer een reden temeer om deze aanpassing aan de schoenplaatjes warm aan te bevelen.
De wedstrijdresultaten tonen aan dat ik net zoveel vermogen kan leveren met deze schoenplaatjes (cleat) positie als voorheen. 1 Mango- en wedstrijd rijder heb ik zover dat hij het ook eens wil proberen. De eerste dag mailt hij me dat het het erg onwennig aanvoelt. Dat ben ik inmiddels al helemaal vergeten, maar inderdaad duurde het bij mij ook een week voor het natuurlijk aanvoelde.
Sprint
Terug naar de wedstrijd: de sprint verloopt niet zo soepel. Ik heb een voor mij atypische super snelle start, maar ik schrik van de harde windvlagen in de bochten en stop dan zelfs met trappen. Ik ben dan wel geen sprinter, maar een 11e plek uit 27 deelnemers stelt me teleur. Dit schreeuwt om revange bij het criterium.
Beneden mijn kunnen :-/
Criterium
Al in de eerste twee rondes weet ik me op de 6e plek te nestelen met gedurende de hele wedstrijd uitzicht op de nummer 5: Xander Niezing met een carbon Quest. Xander is een diesel en sluw. Ik heb het al vaker met hem aan de stok gehad dus we weten inmiddels wat we aan elkaar hebben. Het wordt snel duidelijk dat hij zijn spiegeltje in de gaten houdt en de afstand tussen ons op minimaal 50 meter houdt. Mijn tactiek wordt aldus om me niet gek te laten maken maar mijn eigen race te rijden om in de laatste 10minuten te proberen of ik het Xander echt lastig kan gaan maken. Het eerste deel lukt prima, want ik rij een zeer vlakke race, maar dichter bij Xander kom ik niet. Een goede strijd in ieder geval.
De data van mijn vermogens meter laat zien dat ik in de eerste 30minuten de benen stil hield in de bochten vanwege windvlagen. Daardoor moest ik hard werken op de rechte einden en dat is goed te zien aan de hoge vermogenspieken. In het laatste kwartier trap ik wel door in de bochten en verdwijnen de vermogenspieken. http://ridewithgps.com/trips/1861708 (Onderin is een diagram waar je "Watts"en "Speed" zichtbaar kunt maken)
Met wat meer risico had ik dus gelijkmatiger en sneller gekund, maar ik wil mijn forenzenfiets heel houden.
Bovenin: de cadans. In het midden de vermogenspieken. Onderin de snelheid.
De estafette tenslotte is superspannend. Met nog een Mango rijder en twee lowracers in het team liggen we steeds goed in de wedstrijd. Ik ben de laatste van het team en krijg de sterke Duitse highracer rijder Mathias Konig achter me in de laatste ronde. Het komt dus op de sprint aan en dat is niet mijn sterkste punt. Door het inhalen van een paar achterblijvers kan ik tactisch rijdend ervoor zorgen dat Mathias pas op het laatste rechte eind naast me kan komen. Ik klem de kiezen op elkaar en zeg tegen mezelf: "hij komt er niet langs"! Het doet pijn, maar deze zelfmotivatie werkt wonderwel. Ik zie op de meet Mathias naast me, maar ben nog 0,12 sec sneller. Dit is het mooiste moment van de dag voor mij, het winnen van een direct duel en een zege voor mijn team.
Na de snelle rit van gisteren verwachtte ik spierpijn, maar die had ik vanmorgen nauwelijks. Weer een teken dat mijn lichaam zich aanpast aan de lange dagelijkse ritten. Zoals voorgenomen doe ik het rustig aan naar Stadskanaal en ook op de terugweg fiets ik mijn lange-afstand-vermogen van zo'n 160Watt gemiddeld. http://ridewithgps.com/trips/1790146. Dat voelt voor mij aan als kalm fietsen, maar nog altijd goed voor een gemiddelde van 35km/uur. Het vermogen is 25% lager dan bij de snelle rit van gisteren, maar de snelheid is slechts 10% lager. Je springt dus effectiever om met je energie als je wat rustiger fietst. Dat maakt het makkelijker om zulke lange forens afstanden dag in, dag uit vol te houden.
Voor mij als forens die ook graag eens een wedstrijd fietst heeft het afwisselen van intensiteit wel voordelen. Binnenkort kan ik wellicht korte tussensprints voluit inbouwen om nog wat meer vermogen in de benen te krijgen.
Er staan nog twee wedstrijden van de NVHPV op het programma. Assen is dichtbij en een vrij goed parcours voor de Mango http://www.ligfiets.net/event/3154/wedstrijd-stadsbroek-assen.html. De laatste wedstrijd van het seizoen: Lelystad-Enkhuizen-Lelystad is veel geschikter voor velomobielen die op maximale aerodynamische efficientie zijn gebouwd, maar er moet toch wel enige eer te behalen zijn als ik goed uitgerust aan de start weet te komen http://www.ligfiets.net/event/3205/nvhpv-zomercompetitie-lel.html.
Ludwig in Twango 1
Ludwig, die tijdens de WK in Leer met mijn Twango deel nam wil ook in Lelystad meedoen met zijn Mango Sport. Eigenlijk is het Twango Twee, want ik moest zijn Mango net zo bouwen als ik de mijne in de loop van de tijd heb getweakt. It takes two to Twango?
Vanavond kwam alles samen: een goed uitgeruste twilwel, een getweakte Twango, een straf windje schuin van achteren en een haas met e-motor om op te jagen. Resultaat: een gemiddelde van 39,1 km/h van deur tot deur (zie http://ridewithgps.com/trips/1787065 voor alle fitnessdata). Dat is liefst 2,4km/h sneller dan mijn snelste forenzenrit met de Twango tot nu toe.
twilwel was niet alleen goed uitgerust maar de vele kilometers beginnen effect te krijgen op mijn uithoudingsvermogen. Een paar dagen rustig aan doen voor een snelle rit werkt geweldig: je werkt zo heel simpel naar een piekprestatie toe. Herstel is net zo belangrijk als training. Bij wedstrijden probeer ik ook van dit principe gebruik te maken, maar dat lukt niet altijd als ik eerst een flink eind moet fietsen naar de wedstrijd.
De Twango verkeert nu ook vergaand in wedstrijdvorm. Uiteraard zoals altijd de racekap op, vizier dicht voor maximum voordeel. De wielkasten voorzien van strippen om de lucht zo goed mogelijk langs de wielen te geleiden (i.p.v. wervelend in de wielkasten), wieldoekjes aan binnen- en buitenkant van de wielen (gemakkelijk te doen bij de Mango omdat de voorwielen er in een mum van tijd af kunnen). Slechts 1 voeten gat gesloten want in geval van nood wil ik achteruit kunnen steppen. De Shredda banden doen het ook goed. Vooral op slecht wegdek kan ik nu veel vlotter door rijden. Deels omdat deze vrij brede bandjes heel licht rollen, maar ook omdat ik minder door elkaar gerammeld wordt. De lagere druk in de Shredda's dempt schokken van klinkers en scheuren en gaten in het asfalt heel goed weg.
De wind spreekt voor zich. Of misschien toch niet. Bij open fietsen remt wind schuin van achteren wat af, maar de Mango zeilt als het ware. Het is wel oppassen met rare rukwinden na bijvoorbeeld een huis, want bij een 45km/h heb je weinig tijd om tegen te sturen.
De haas, dat is mijn kollega Felix die een beschadigde Mango+ heeft opgeknapt en voorzien van een Sunstar motor. Felix woont maar een km bij me vandaan, dus we hebben vrijwel dezelfde route Groningen-Stadskanaal. Felix bleef bij me tot Bareveld, maar daar nam hij een alternatieve route die ik al heb afgeschreven als teveel oponthoud gevende. Dwars door een recreatiepark, over een smalle kade en daarna nog wat lastige onoverzichtelijke bochten. Ik zag mijn kans schoon om een gat te slaan. Felix was pas na 9km weer bij me. Dit gedeelte reed ik met een kruissnelheid van rond 45km/h en ik voelde me sterk genoeg om het tempo tot thuis vast te houden. In Hoogezand deden we uiteraard wel even rustiger aan in de 30km/h zones maar onder het spoor door werd mijn maximumsnelheid gehaald van 54km/h. Felix was nog sneller en reed geleidelijk bij me weg. Zelfs snel door de rotondes sturend kwam ik niet dichterbij, want hij durft minstens zoveel in de bochten als ik. Bij het Winschoterdiep had Felix rechtdoor fietsend richting Harkstede het stoplicht op groen. Ik zat er een 200 meter achter en besloot linksaf te slaan, want daar kreeg ik groen :-)
Een mooie gelegenheid om te kijken welke route sneller fietst, dus naar Engelbert deed ik er nog een schepje boven op naar 48km/h. Bij de Ruischerbrug aan gekomen ging deze net weer dicht na een boot, perfect. Ik zag Felix niet bij de slagboom wachten, dus ik was kennelijk het eerste en de route via Engelbert is dus sneller dan die via Harkstede. Bij de stoplichten even verderop moest ik even wachten en was Felix er opeens weer. Bij groen liet ik het onlangs ververste grind op het fietspad onder de Shredda weg spatten en piekte even later naar 640Watt. Dat leek Felix te verrassen, want ik sloeg een gaatje. Na 200m op de Noorddijk zat ik al op 42km/h en met die snelheid nam ook ik de eerste en heftigste verkeersdrempel. Bij 34km/h komen daar mijn voorwielen al los en bij 42km/h vlieg ik dus een meter of drie door de lucht ;-)
Zolang ik recht op de drempel af ga en het stuur netjes recht hou, kom ik netjes weer op drie wielen terecht. Felix schrikt gewoonlijk niet terug voor een bultje, maar nu deed hij het er rustig aan ????
De Noorddijk, bij de blauwe punt haal ik even 634Watt vermogen.
Doortrekkend naar 48km/h over de een km lange voormalige dijk (?) liep ik nog verder uit. Het kan natuurlijk zijn dat Felix rustig aan het uitrijden was. Dat doe ik gewoonlijk ook de laatste km's, maar ik had gezien op mijn Garmin dat mijn gemiddelde erg dicht bij mijn snelste rit met mijn e-Mango kwam. Dus ook het laatste stuk het tempo maar hoog houden. Het verschil was maar 0,6km/h tussen die gemiddeldes.
Het grote verschil tussen snel rijden met Twango en ROAMango is het gemak waar ik het mee doe. Met de electromotor kan ik elke dag snel rijden en met vrij weinig inspanning. Voor een volgende snelle rit met Twango heb ik eerst weer wat hersteldagen nodig, HA!
Ik heb een nieuwe favoriete band geloof ik. 3000km geleden heb ik eens een Shredda 40-406 geprobeerd op ROAMango en tegelijk een Marathon Racer (ook 40-406) op de andere voorband. Tot mijn verbazing bleek de Shredda bijna onverslijtbaar en de Marathon Racer was na die 3000km al helemaal op. Nou krijgen banden er bij mij doorgaans flink van langs door vrij hoge bocht snelheden en zonodig een randje kinderkopjes meepakken. Tijdens mijn vakantie heb ik bijvoorbeeld twee Durano's om zeep geholpen door sneeen in de wangen.
Na de wedstrijden in Rutenbrock heb ik nog een poosje door gereden met de Ultremo's 23-406 die nog smaller zijn en meer druk nodig hebben (11bar) dan de Durano. Eerst zagen de banden er nog goed uit op het loopvlak, maar na een week forenzen had ik een klapband door twee lange sneeen op wang en loopvlak. Eerst maar weer Durano's erop gezet, maar mijn route omvat nogal veel klinkers en drempels. Het gehobbel van keihard (9bar) opgepompte banden (samen met de keiharde vering voor) bleek erg vermoeiend op den duur.
Shredda: soepele BMX band
De goeie ervaringen met de Shredda indachtig heb ik mijn Mango Sport nu ook daarmee uitgerust. Voor tweemaal de 40-406 en achter de iets bredere 44-406. Alles op 'slechts' 5 bar (maximum wat er op de band staat). Latex melk erin voor de zekerheid en karren maar. Direct de eerste forens rit al de snelste tijd genoteerd. Zonder moeite naar 36,6km/h gemiddeld, van deur tot deur http://ridewithgps.com/trips/1755323
Een vergelijking met een andere, even snelle rit (http://ridewithgps.com/trips/1634662), toen het ook vrijwel windstil was leerde dat ik ook minder vermogen nodig had. Slechts 170Watt i.p.v. 185Watt, is dus 15Watt minder gemiddeld. Het enige grote verschil was nu een 7 graden hogere temperatuur. Dat rolt inderdaad wel lichter, maar verklaart niet zo'n groot verschil. (Naschrift: In feite kan het temperatuurverschil wel degelijk verklaren waarom ik zo weinig vermogen nodig had)
Ziet er vet uit die dike banden ;-)
Bijkomende voordelen naast het betere comfort zijn de supergrip (niet zo vreemd voor een BMX band) en de stabiliteit bij rechtuit rijden. Een randje berm meenemen is nu ook minder riskant, want een eventuele hobbel wordt wel weggedempt.
De 36,6km/h gemiddeld is overigens nog 3km/h langzamer dan de 39,6km/h gemiddeld met ROAMango vanmorgen http://ridewithgps.com/trips/1755324 Die staat nu ook op Shredda's rondom trouwens.
Wie me op Facebook of YouTube volgt weet het al: nu SinnerBikes verhuisd is naar Stadskanaal http://www.sinnerbikes.com/persbericht-samenwerking-drymer-en-sinner/.html is mijn forensen afstand nogal fors met zo'n 90km/dag, 4dagen per week. Samen met andere ritjes kom ik in een maand zo op een 1800km. Ik heb voor de vakantie de route verkend met mijn e-Mango en een filmpje op YouTube gezet: http://youtu.be/T_0bnOwgqis
Is dit niet wat al teveel van het goede heb ik me natuurlijk ook afgevraagd. Ik heb ooit in een jaar 18.000km afgelegd dus het zou me fysiek wel moeten lukken. Alleen is forensen wat anders dan voor je plezier fietsen. Je fietst veel in het donker en ook bij slecht weer moet je erdoor. Er is op de heenweg enige tijdsdruk en er is niet zoveel variatie in de route. Hmmm.
De 1e werkweek was net na de wedstrijden in Ruetenbrock, waar ik voor het eerst in lange tijd weer eens voluit kon gaan en het er beter af bracht dan ik verwacht had. Ik had zelfs puf om de laatste wedstrijd linksom nog snellere rondes te draaien dan in de uurs race rechtsom ervoor en werd daarin zelfs de tweede velomobiel.
Uitslagen: http://www.mylaps.com/en/events/940542
De 2 andere Mango's uit Ost-Friesland gingen grappig genoeg ongeveer gelijk met mij op, dus we hadden soms een treinje van 3 Mango's achter elkaar. Leuk!
Data van de Power2Max vermogensmeter in m'n Mango:
http://ridewithgps.com/trips/1614734
http://ridewithgps.com/trips/1614715
http://ridewithgps.com/trips/1614730
Ik had wel knopen in de bovenste beenspieren de dagen erna en de eerste dagen van de eerste werkweek reed ik onverstandig genoeg een nogal hoog tempo naar Stadskanaal. Zaterdags was ik dan ook bekaf en mijn spieren waren er zeker niet losser op geworden. Met flink wat massage en een goede nachtrust ging het weer beter, maar de week erop nam ik toch maar de e-Mango om weer te kunnen herstellen. Dat ging nog wat sneller, maar vooral met weinig inspanning. Toch moet ik zeggen dat ik op eigen kracht fietsen leuker vind. Het laten werken van het lichaam vind ik prettig. De pondjes vliegen eraf. Dat is mooi meegenomen want ik was tijdens mijn gedwongen rust jaar wel 5kg aangekomen. Het is wel fijn om de e-Mango achter de hand te hebben als het lichaam eens wat minder op dreef is.
Inmiddels heb ik er drie weken forenzen op zitten met gemiddelde snelheden van 33 tot 39km/h. Met de e-Mango haalde ik die 39km/uur gemiddeld, met de Mango Sport maximaal 36,3km/h met 185Watt gemiddeld. De spieren doen niet meer zo zeer en de behoefte aan veel slaap neemt ook af. Ik voel nog wel toenemende vermoeidheid als ik de Mango Sport meerdere dagen achter elkaar neem. 1 keer naar huis fietsend had ik toch nog onverwacht hongerklop. Wat druivensuiker elke 5 minuten hield het tempo erin, maar de dag erop nam ik weer de e-Mango om weer op krachten te komen. We zullen zien hoever ik de conditie op kan bouwen.
Frankrijk, flashback.... In 2006 heb ik mee gedaan aan het WK HPV in Allegre en heb daar maximaal 115km/h gereden in de proloog, met een Quest. Het resulteerde in een gemiddelde van 72km/h en ik werd daarmee tweede. De proloog had een helling van 8% in het eerste gedeelte, dus als je maar van de rem af durfde te blijven ging het al loeihard met een gestroomlijnde fiets. Ik trapte mee tot 80km/h, zo snel als ik mijn voeten maar rond kon krijgen. Ik heb destijds een verslag geschreven https://groups.google.com/forum/#!msg/ligfiets/SjrFTFcSsUM/1IZVgdUZbEYJ waarin ik de ontspannen houding en de liefde voor het racefietsen van de Fransen onder woorden breng.
Dat ondervind ik ook nu weer. De wegen zijn ruw, maar wel breed en er is relatief weinig verkeer die me volop de ruimte geeft. Vooral als ik heuvel af of bij rollende heuvels snelheid maak gaan de duimen massaal omhoog van automobilisten, scooterrijders en andere fietsers.
Ik ben specifiek naar de zuidelijke Vogezen gekomen om de "route de Cretes" te doen. Een route die de bergkammen volgt. Om het mezelf iets makkelijker te maken om zo hoog te klimmen, heb ik de jeugdherberg in Mulhouse voor een paar dagen als basiskamp genomen. Daar laat ik mijn bagage achter.
Begin van de "route de Crete". (Vieil Armand=Hartmannswillerkopf)
Vanuit het stadje Cernay, aan de voet van de Vogezen, heb ik een verkenning van de klim gepland. Het is behoorlijk warm en de klim wordt al snel behoorlijk steil, dus de inspanning en warmte productie is hoog. Om de koeling zonder rijwind te verbeteren heb ik twee troeven: de inmiddels welbekende plantensproeier waarmee ik water over hoofd, borst en buik vernevel en een computer ventilator om (bij afwezigheid van rijwind) het verdampende water vlot af te voeren. Er staan veel grote bomen die welkome schaduw gaven, dus ondanks overvloedig zweten houd ik het nog wel uit. De helling is wel wat steiler dan gedacht. Ik zie vrijwel constant 8-9% op mijn Garmin staan en 200-240Watt aan vermogen. Behoorlijk pittig. Ik kan me er goed op instellen door de constante helling. De wat minder steile gedeeltes zijn welkom om even te herstellen. Gemiddelde stijging ruim 6% en 225Watt. De fitnessdata van de beklimming: http://ridewithgps.com/trips/1552117
Inderdaad, het gaat zo lekker dat mijn verkenning een volledige beklimming wordt van de Hartmannswillerkopf (oftewel Vieil Armand) op zo'n 900 meter boven de zeespiegel, zij het met een rustpauze halverwege. Er zijn nog twee soorten andere fietsers die de klim doen" racefietsers en MTB'ers. Er is een duidelijk verschil in klimmen want de racefietsers hebben veelal te weinig lage versnellingen en gaan met lage cadans en staand op de pedalen naar boven. Heel conservatief als je het mij vraagt, maar het zal wel heel heroisch zijn om jezelf zo af te beulen. De MTB'er pakt het heel anders aan: die heeft een hoge cadans en blijft in het zadel zitten. In het eerste stuk haal ik hem zelfs nog in met mijn veel zwaardere bak, maar als ik mijn rustpauze neem zie ik hem met duidelijk hoger tempo dan voorheen naar boven gaan. Ik haal hem dan ook niet weer in als ik ook verder klim.
staand op de pedalen naar boven stampen
Bij zowel racefietsers als MTB'ers lijkt het in ieder geval om maar 1 ding te draaien: zo snel mogelijk op de top te geraken. Ze hebben enkel een bidon mee. Ik heb naast ruim voldoende water ook wat te eten meegenomen, een regenjas (het kan flink onweren in de bergen) en foto- en video camera. Tenslotte ben ik tourist.
Ik passeer twee wielrenners met een lekke band. Ik informeer in mijn beste Frans of ze in orde zijn. Het antwoord is iets in de trant van: " met ons gaat het prima, maar we zijn niet zo zeker van jou". Dat wordt onmiddellijk afgestraft met een luid gesis van de kennelijk niet goed geplakte band. Ik bied mijn uitgebreide gereedschapstas niet hernieuwd aan....
Even uitblazen halverwege.
Op de top is een prachtig uitzicht. Ik neem de tijd om ervan te genieten en wat foto's te maken. Er stopt ook een auto en de chauffeur stelt de gebruikelijke vragen. Gelukkig wel in het Duits, want mijn Frans is maar zo-zo. De grenswisselingen zijn nog goed te merken in de Elzas, want vrijwel iedereen spreekt wel een woordje Duits.
De "Grand Ballon" is het hoogste punt, maar ik ga daar niet heen. Ik ben eigenlijk te laat op de dag begonnen daarvoor en gezien de steilte van de klim ben ik ietwat nerveus over hoe de afdaling zal verlopen. Ongetwijfeld zal ik de remmen een paar keer moeten laten afkoelen en dat vreet veel tijd.
Net als in het Zwarte Woud ben ik inderdaad gedwongen om veelvuldig te remmen, de snelheid laat ik met het oog op mijn veiligheid niet verder oplopen dan 50-60km/h. Na een poosje merk ik dat de remmen flink heet beginnen te worden en stop ik bij een haarspeldbocht met een parkeerhaven. Daar staat ook een stel op motors even te rusten. De vrouw klaagt over pijnlijke handen vanwege het vele remmen.
Als ik weer verder afdaal kom ik ongelukkigerwijs voor een paar auto's terecht. Die doen de afdaling kompleet anders dan ik. Zij rijden een vrijwel konstante snelheid, afremmend op de motor. Ik heb geen sleeprem, dus ik rem pompend wat in een nogal wisselend tempo resulteert. Het inschatten van snelheid van iets anders dan een andere auto gaat de meeste automobilisten erg slecht af. De eerste auto achter me haalt inderdaad zodanig slecht getimed in dat de tegemoetkomende motor in de remmen moet. Uit voorzorg dwing ik de andere twee achter me in te halen door express heel langzaam te gaan. Als ik daarna de Mango weer laat rollen houd ik de auto's gemakkelijk bij, alleen wisselt de onderlinge afstand door mijn pompend remmen nogal.
Prettig afdalen is dit niet. In de toekomst liever 90mm trommelremmen of toch de bewerkelijker schijfrem.
In ieder geval ben ik ongedeerd in Cernay aangekomen. Het is inmiddels etenstijd, dus ik duik een restaurant/hotel in. De enige andere gasten zijn een stel uit de buurt met een jong meisje. De sfeer is gemoedelijk en we komen aan de praat. De eigenaar van het etablissement merkt op dat ik al vrienden maak. Het is zo gezellig dat ik de tijd uit het oog verlies. Met een schok bedenk ik dat ik geen voorlamp heb en dat het binnen een uur donker is. Hoogste tijd om op te stappen.
De zweep gaat er dus over. Dat valt de andere weggebruikers op, want als ik met forse snelheid door dorpjes, bochten en rotondes heen ram gaan de duimen massaal omhoog. Ook op de doorgaande wegen wordt ik aangevuurd. Het is heel motiverend merk ik, want ik blijf druk op de pedalen geven.
Binnen een half uur rol ik Mulhouse binnen http://ridewithgps.com/trips/1650706 gemiddelde snelheid 37km/h. De zon is net onder.
Hmm, ik ben sterker geworden en het beste is dat ik mijn achillespees ondanks lange fietsdagen, het klimwerk en af en toe een snel ritje, helemaal niet meer voel. De pees beweegt weer soepel in de peesschede zoals het hoort. Nu ben ik er zeker van dat ik weer wedstrijden kan gaan rijden.
De ruim 200km in de regen was nogal vermoeiend. Bert en ik slapen door de wekker heen. We hoeven geen van beiden zo ver vandaag dus we doen het kalmpjes aan. Bert gaat naar Freiburg en ik naar de jeugdherberg van Mulhouse.
Bert had gisteren bij een paar felle klimmetjes problemen met terugschakelen naar het grootste kransje en moest soms zwaar stoempen.
Ik kijk wat er aan de hand is. De ketting spanning is duidelijk te laag. De ketting lengte is wel goed, maar de ketting spanner moet verder opgespannen worden. We lenen wat gereedschap en een grote handdoek van Andrew en leggen de Mango op z'n kant. Via de voeten gaten verhoog ik de ketting spanning en Bert maakt even een proef ritje. Nu gaat het schakelen wel goed. Mijn handen zitten onder de ketting smeer, maar Andrew weet een goed huis middeltje: handen eerst goed insmeren met olijfolie en dan met gewone zeep afwassen. Het werkt veel beter dan garage zeep!
Ik maak indruk op Andrew en Bert door met behulp van de ridewithgps online navigatie tool voor mezelf (naar Mulhouse http://ridewithgps.com/trips/1552118) en voor Bert (naar Freiburg) in minder dan geen tijd vrij goede routes uit te zetten. Maar er gaat nog altijd niets boven lokale kennis. Andrew heeft nog wat verbeteringen op het oog en ik sleep ik de route met de muis hier en daar naar een nog fijner rijdende straat of fietsroute
Met Bert langs de Rijn in Basel
Tot in het centrum van Basel rijden Bert en ik samen op. De route is echt super, we kunnen vlot doorrijden in deze drukke stad. Voordat we elk ons weegs gaan eten we nog even wat bij een hotel/restaurant langs de Rijn. We zijn nog in Zwitserland dus goedkoop is het niet, maar we kunnen wel met euros betalen.
Nu ben ik dus weer op mezelf aangewezen. Dat heeft z'n goede en z'n minder goede kanten. Voorlopig vind ik het prettig dat ik het tempo op kan schroeven. Als ik Basel uit ben gaat het gas erop en de kruissnelheid loopt op tot boven de 40km/h terwijl het gemiddelde vermogen vrij laag is.
Onderweg zie ik mijn eerste Eurovelo route. Het bordje is een beetje verscholen en lijkt an te geven dat ik de weg zou moeten oversteken naar een links gelegen fietspad. Niet moeilijk om die route te negeren want de weg is prima. Niet te druk, redelijk asfalt en rijdt vlot door.
half verborgen Eurovelo route
Ik ben dan ook veel te vroeg bij de jeugdherberg en ik haal mijn laptop tevoorschijn om aan een filmpje voor YouTube te werken en aan de blog. Zo vliegt de tijd en voor ik het weet gaat de receptie open en kan ik me gaan douchen
Jeugdherberg Mulhouse
's Avonds duik ik een Ierse pub in die Shamrock heet. Dat blijkt ontleend te zijn aan een whisky merk, maar ik ken het als de naam van de Ierse band waar velomobiel vriend Ludwig bij zingt. Ter ere van hem drink ik een Guinness.
Shamrock Irish Pub.
De route met de fitness data is hier te vinden: http://ridewithgps.com/trips/1552118
De terugreis wordt gedrieen aanvaard. Maar eerst nog met z'n vieren want Werner begeleid ons nog tot aan de Zwitserse grens. Dat bruggetje over en dan ben je in Zwitserland. Zo simpel is het dankzij Schengen en da's maar goed ook want we gaan nog verscheidene keren over de Duits-Zwitserse grens. Jean-Jaques rijdt met een rode Leiba X-Stream en Bert met een Mango+. Beide vol beladen met kampeerspullen. Voorlopig hoeft er nog niet veel geklommen te worden zo langs de Rijn, dus dan maakt het nog niet veel uit. We krijgen wel al vroeg met regen te maken en die houdt pas tegen de avond weer op. Jean-Jaques lijkt steeds langzamer te gaan, hij heeft een langzaam leeg lopende Kojak.
Zo kan het ook.
Jean-Jeaques moet in de stromende regen de band wisselen terwijl ik droog onder de toerkap wacht. Tja, als ik een lek heb dan is het omgekeerd, dus geen medelijden van mijn kant. Ik krijg even een schok te verwerken als hij iets uit zijn grote Leiba pakt dat lijkt op een zware hydraulische potkrik. Nee toch! Ik moet denken aan Theo van G. die tijdens een Giessen tocht doodleuk een pomp met gietijzeren voet bleek mee te voeren. Ik zit al een donderspeech voor te bereiden maarreh, het blijkt een pomp te zijn die je met de voet bedient. De pomp blijkt evenwel ook als krik dienst te doen, wat grappig!
Minder grappig is het even later wanneer Jean-Jeaques een tunnel induikt waar toch duidelijk een bord "verboden voor fietsers" boven hangt. Bert en ik nemen toch maar een alternatieve route en we zien hem niet meer. Ik krijg een paar dagen later wel een mailtje van een vriend van hem die Duits kan schrijven. Hij is moe maar zonder verdere problemen thuis gekomen.
Laat in de middag wordt het eindelijk droog. Ik bel en sms even heen en weer met onze gastheer Andrew die in Rheinfelden bij Basel woont om hem voor te bereiden dat ik nog een gast meeneem die ook liever in een droog bed kruipt dan te gaan kamperen. Die gast was echter bijna in het ziekenhuis belandt! Met mijn smartphone in de hand sta ik even stil terwijl Bert een weg oversteekt. Ik hoor een knal en kijk op. Ik zie Bert opeens een haakse draai maken. He, denk ik, hoe kan dat nou? Achterwiel geblokkeerd, is het enige wat ik zo kan bedenken en ik leg de telefoon op met de woorden "ik moet even kijken wat er met Bert aan de hand is".
Bert vertelt me dat hij zojuist is aangereden! Er kwam een auto aanracen en Bert die daar voorrang diende te verlenen had niet eens de gelegenheid daartoe omdat de man wel 70km/h reed in een 30km/h zone. Dat geloof ik meteen, want ondanks dat ik Bert de draai heb zien maken, heb ik de auto niet gezien. Bovendien vertelt Bert nooit onzin.... Gelukkig is Bert ok en gezien de klap valt de schade aan de Mango eigenlijk mee. De lamp staat scheef, maar werkt nog en er zitten een paar kraken in de neus.
Bert's Mango na de aanrijding.
Bert vertelt verder dat de man even verderop wel uitgestapt is en achterom keek naar Bert, vervolgens zijn eigen auto inspecteerde.... en verder reed. Wat!?
Hij was jammer genoeg te ver weg om zijn kenteken te kunnen zien. Bert, nuchter als ie is, laat zich niet uit het veld slaan. We gaan verder, en komen voorspoedig aan in Rheinfelden.
Andrew en Sigrid hebben een indrukwekkende woning die van voor tot achter doordacht is. Zwitserse precisie. Laden en deuren lopen licht en als je maar een duwtje geeft gaan ze automatisch helemaal dicht. Onze ogen gaan ook automatisch dicht. We slapen als rozen....
Ik heb natuurlijk geen vakantie om vervolgens urenlang achter de computer te zitten, maar mijn gebraden brein vraagt om een rustig dagje. Gisteren heb ik mijn hoofdhuid verbrand want de pet die ik op had is open aan de bovenkant. Ik zal toch voortaan de dichte pet moeten gebruiken vanwege mijn dunner wordende haar.
Donderdag. Rottweill richting Ostrach. Via het Duitse Velomobilforum was ik uitgenodigd door Dieter Lutz om daar te overnachten alvorens de laatste etappe naar de Bodensee te aanvaarden, samen met andere ligfietsers. Volgens ROAMie Thomas Traber moest ik het aanbod aannemen en aangezien ik zijn advies hoog aansla (maar niet altijd aanneem ;-) is dat mijn einddoel voor vandaag, Ook buiten het Zwarte Woud valt nog genoeg klimwerk te doen, er is zelfs nog een klim bij Beuron die vrij steil is en opnieuw naar 700HM voert naar een bergketentje waar het wat op en af gaat voor de afdaling naar het Donau dal. Het uitzicht is werkelijk prachtig. Op de tegenoverliggende bergkam staat op een smalle klif een kasteel die op het eerste gezicht alleen bereikbaar met een kabellift en een mandje a la James Bond. Als ik er even over nadenk zal er toch wel een pad naar toe leiden vanaf de bergrug aan de achterkant.
Naar goede traditie staat op de top weer een restaurant/hotel. Hier komen ook wandelroutes samen, waaronder de Jacobsroute. De afdaling verloopt deze keer beter. Net als ik denk dat het tijd wordt om te stoppen en de remmen te laten afkoelen ben ik in het dal aangekomen. Het Donau dal is prachtig, rechts de rivier, links de rotsen en de weg lichtjes op en neer met nu en dan een tunneltje dwars door de rotsen. Thomas had me aangeraden het slot in Sigmaringen te bezoeken. Op een of andere manier spreekt het me toch niet zo aan als het barokke Rottweill. Waarschijnlijk mede omdat het hier wel stikt van de toeristen en grote toerbussen. Na wat eten op een terrasje is het tijd voor het laatste stukkie. Het wordt nu echt drukkend warm en op het half verharde fietspad langs de Donau heb ik niet zoveel rijwind. Ik kijk dan ook uit naar een geschikte plek om even te baden. Bij een bocht in de rivier stap ik uit en zwem in mijn fietsbroek een kort rondje. Mijn shirt maak ik ook nat. Ik droog me ook niet af, want na een half uur fietsen is het allemaal alweer verdampt en zolang heb ik een heerlijk koelend effekt. Thomas heeft me voorzien van twee routes voor het laatste stuk en ik neem de "scenic route". Daar zitten wel onverharde paden bij en heftige klimmetjes, dus het schiet niet erg op. Ik kom terecht in een hoosbui, dus ik zet de toerkap op. Al snel regent het zo verschrikkelijk hard dat het zicht gevaarlijk slecht wordt en ik maar even stop en de bui uitzit.
De track brengt me precies bij het adres van Dieter, maar welk huis is het nu precies? Net als ik wil aanbellen bij een willekeurige deur, hoor ik iemand achter me roepen. Het is de vrouw van Dieter, ze kijken al naar me uit. Ik kan me nu lekker gaan douchen en de maaltijd is zeer gevarieerd ennuh.... overvloedig. Later komen er nog bezoekers langs, de jonge Jakob en zijn Mango rijdende vader. Dieter is een gepensioneerde uitvinder merk ik. Hij heeft een machine gemaakt om vissen eieren te sorteren. Speciaal voor de kleinere viskwekers. Het werkt perfect, alleen de heldere, bevruchte eitjes komen erdoor. Hij heeft ook het een en ander verbouwd aan zijn Catrike driewieler. Het gezelschap converseert in het dialect "Schwabisch" en ik versta er maar de helft van. Er zijn in deze contreien heel wat variaties op dit dialect. Het is net of men hier z'n best doet om onverstaanbaar te zijn voor inwoners van het volgende dorp :-)
De volgende dag verzamelen we gaandeweg meer rijders die naar het treffen gaan. Richting Bodensee hebben we een hele lange flauwe afdaling en de beide witte Mangos vliegen naar beneden. Ik geniet van het strakke bochtenwerk van mijn gemodificeerde onderstel. Ik loop dan telkens fors in op mijn voorganger die voorzichtiger is, dus ik moet de rem af en toe aan trekken. De trike en de tandemtrike verschijnen een 3 minuten later bij de eerstvolgende afslag en hebben constant meegetrapt.
We bereiken de camping waar een flink aantal Duitsers hun kamp hebben opgeslagen. Deze hebben weliswaar gewacht tot wij er zijn, maar wilden kennelijk niet langer wachten tot we gegeten hadden. Wij komen dus later in Bregenz-Haven aan. Daar maken we de kelner van het restaurant helemaal gek want hij moet zo'n 30 verschillende rekeningen bijhouden van steeds nieuw arriverende en stoelen dansende ligfietsers. Onverwachts duikt Daniel Fenn op die binnenkort een aanval gaat doen op het werelduurrecord. Hij heeft nog een hot tip aangaande de snelle Ultremo 23-406 bandjes. Er is kennelijk een "stuur" (met code "L" van "Lenken") en een aandrijf variant. De stuur variant houdt het merkbaar langer uit op de voorwielen van een velomobiel.
Ik hou het zelf bij de duurzamer Durano's. Die houden zich altijd goed in Nederland, zelfs in de winter, maar de steentjes op de gravelpaden hier zijn slopend. Bij 1 band heeft een vrij groot steentje zo'n grote snee gemaakt dat de binnenband eruit puilt. Rijp voor de prullenbak.
Het is al donker wanneer een groepje van 6, inclusief de 4 overnachters bij Werner en Jessie, naar het 10km verder gelegen dorpje Gotzis vertrekken. Daar had ik niet op gerekend, ik heb geen voorlamp! Ik rij dicht achter Werner en zo komen we veilig aan in het oude sfeervolle huis.
De volgende dag, zaterdag, staan ons 3 keuzes ter beschikking: een wandeling op hoogte, geleid door Jessie, een gezamenlijke tocht en een extra lange tocht naar de Walensee. Het was 's morgens al erg warm en op het moment dat de groepen 's middags uit elkaar gaan is het bloedheet. Ik voorzie een late aankomst in Dornbirn voor de Walensee groep en hou me aan de korte tocht. We stoppen onderweg nog eens om te eten en drinken, maar het valt me op dat ik het aangenamer vind in de rijwind tijdens het fietsen in de zon, dan te zweten in stilstaande lucht in de schaduw van grote bomen!
Zondag lijkt ook weer een warme dag te worden, maar nu gaan we na een vrij korte tocht zwemmen in de Degersee aan de Duitse kant van de Bodensee. Ik duik er een paar keer in en wissel het af met een drankje en een hapje. Er wordt heel wat afgekletst. De Duitse kampeerders worden teruggebracht naar hun camping, maar ik ga met Jessie langs in haar velomobiel reparatie shop in Dornbirn. Maar eerst gaan we nog even langs bij Lindau eiland met de haven. Ooit een belangrijk handelscentrum, nu een plek waar toeristen als vliegen op de stroop afkomen. Er staan dus de bekende toerbussen in rijen dik. M'n Mango is vandaag een extra attractie.
Inmiddels betrekt de lucht en steek er een stormwindje op. Dat betekent surf golven bij Bregenz! Het fietspad loopt direct langs de kust en de golven spatten soms over de kade. Ik ben benieuwd of Jessie het droog houdt op de Challenge trike en houdt daarom de camera voortdurend in de aanslag.
Bij de shop aangekomen staan er verschillende velomobielen met schade aan de buitenkant of waaraan iets gerepareerd moet worden. Jessie laat me haar projekt zien: een Mango top voor kleine mensen, dus zoals Jessie zelf :-). Dit gaat een flinke stap verder dan de Aero Top van SinnerBikes, die ook wat meer zicht naar voren biedt, maar waarmee ook lange mensen zoals ik mee kunnen fietsen. De opening van de "Jessie-top" is wat verder naar voren geplaatst, de top is afgeplat en de instapopening (die verder ongewijzigd is) helt wat naar voren. Hierdoor kan iemand met een korte rug veel dieper zitten. Gewichtsverdeling en zicht naar voren zijn zo optimaal voor lichte en kleine mensen. Het kleinere frontale oppervlak zou minder luchtweerstand kunnen betekenen. De afwerking ziet er nu al erg goed uit, maar Jessie is nog niet helemaal tevreden. Wat mij betreft komt deze top ook in de produktie en komt zo beschikbaar voor de "massa's" ;-)
Voor de gezamenlijke maaltijd in het bierlokaal in Dornbirn wachten we op de Walensee groep. Zoals ik al dacht wordt dat een latertje, dus ik rammel van de honger als we eindelijk kunnen aanvallen. Ondertussen worden de Bodensee Treffen T-shirts uitgedeeld. `Het zweetshirt is heerlijk luchtig. Duidelijk koeler dan mijn donkere Merino wollen shirt. Ik kan nu ook weer shirts rouleren, zodat ik 's avonds met een droog shirt kan gaan eten in restaurants.
Pfah! Ik kom nog niet bij de tegenwoordige tijd uit. Eerst dit maar eens publiceren....
Woensdag. 's Morgens als ik mijn fiets weer inlaad kom ik in gesprek met een groepje toerfietsers die er op uit trekken. Een van de vrouwen heeft de wedstrijden in Leer gezien, het blijft toch een kleine wereld!
De groepsleider schudt zijn hoofd als hij mijn track ziet. "je moet zo eerst het dal uitklimmen naar het andere dal, dat is niet handig". Hij weet een betere route waarmee ik weliswaar hoger moet klimmen, maar in ieder geval niet het dal uit hoef. Het klinkt goed, maar als uiteindelijk onze wegen zich scheiden, even buiten BadenBaden, blijkt hij de route die ik moet nemen niet te kennen. Nou, dat heb ik geweten! De route was weliswaar iets korter, maar de hellingen zijn 8%-9% volgens mijn Garmin. Dat betekent zelfs met mijn lage overbrenging stoempen met een kadans van 60rpm en met een vermogen die schommelt rond de 220Watt. Dat is eigenlijk teveel en even overweeg ik om om te keren en toch mijn eigen track te volgen. Ik besluit door te bijten. Erg vervelend zijn de blinde muggen die me volgen en me gemeen bijten. Ik kijk steeds op mijn schouders om ze een mep te verkopen. Ik zweet als een otter, het is enorm klam en de zon schijnt, dus die insecten zijn hyper actief. Maar goed, ik bereik het hoogste punt op 700meter en ben heel tevreden met mezelf. Ik trakteer mezelf op Kuchen en Cappuccino.
Maar owee, als ik het dal in kijk zie ik onder me het dorp waar ik heen moet. Dat is al net zo steil weer naar beneden. Als mijn 70mm trommelremmen het maar houden. Laten rollen is hier geen optie, want in minder dan geen tijd vlieg ik door de geluids barriere. Nou ja, niet door de geluids barriere misschien, maar vliegen wordt het wel.
Na 200 meter dalen en telkens terug remmen naar 15km/h hoor ik de remmen piepen. Ze remmen nog goed, maar ik stop voor de zekerheid en dat is maar goed ook want ze zijn gloeiend heet. Ik houd een voet op de grond om stil te blijven staan en zet bewust de Mango NIET op de handrem, want daarmee kan ik de nu zachte trommels wel ovaal trekken en dan ben ik verder van huis.
Na een poosje waag ik het erop om voorzichtig wat water met de plantensproeier (die ik gebruik om mijn hoofd en buik te koelen) op de remmen te nevelen. Het kookt onmiddelijk! Kalmpjes aan, want te snel afkoelen kan ook fataal zijn: er kan een scheur in de trommel komen door de snelle krimp. Ik moet deze procedure nog 1 keer herhalen voor ik onder in het dal ben. Dalen gaat sneller dan het klimmen maar het is zeker niet relaxter zo.
Als ik even later weer een steil stuk afdaal pak ik het anders aan: ik laat de snelheid niet verder op lopen dan 20km/h om de warmte ontwikkeling zo beperkt mogelijk te houden en nevel tijdens het rijden water over de remmen. Dat schiet beter op dan snel dalen en telkens de remmen helemaal af laten koelen!
Als ik dan uiteindelijk bij mijn oorspronkelijke track aansluit wordt het verhaal helemaal anders. Naar Freudenstadt is grotendeels vals plat en ik zie zelfs regelmatig snelheden van 25-35km/h op de teller. Zo schiet het lekker op. Het laatste stukkie naar Freudenthal is het 6%. Dat is klimmen, maar het kan wel gewoon met mijn gebruikelijke 165Watt en 85rpm kadans. Zo simpel is het gewoon: als je je gemiddelde vermogen over de hele dag ook tijdens de klim kunt trappen dan is het helemaal niet te zwaar.
Ik draai er een punt aan want het is tijd om te pitten. Einddoel Rottweil is al om 17.00uur bereikt. 96km, 1400Hm Rottweil is een hele mooie barok stad met een heerlijk autovrij centrum. Daar kan BadenBaden een punt aan zuigen!
Van Saarbrucken naar BadenBaden was een erg warme dag en bovendien enorm klam. Volgens mijn, middels ridewithgps, opgestelde route zou ik het in 150km moeten kunnen doen, maar het zouden er door verkeerd rijden, zoeken en door het verzinnen van alternatieven voor niet bestaande wegen liefst 190km worden. Dat mag dan niet veel lijken voor Nederlandse velonauten, maar in Saarland zijn er veel korte maar pittige klimmetjes. De klap op de vuurpijl was wel een binnendoor weggetje die er thuis op het beeldscherm leuk uitzag, maar na een angstwekkende achtbaan rit naar beneden bleek er enkel een onverhard bospad te zijn. Dus maar weer naar boven gekropen. Het laatste stuk was het steilst en kreunend en tegen de kramp aan draaide ik de weg weer op.
Goed, dat doen we dus niet weer. Kleine weggetjes worden voortaan gemeden nam ik me voor, zeker als het zowat verticaal naar beneden gaat. Eerst uitzoomen en kijken of de weg rechtdoor wellicht ook uiteindelijk weer op de track uitkomt.
Het kleine stukje Frankrijk dat ik doorkwam leverde ook nog wat "leuke" verassingen op. De kaartinfo op de Garmin bleek niet altijd even accuraat, maar gelukkig liep er een vrij goed fietspad langs de Rijn. De brug leek op een rekwisiet voor een film over de tweede wereldoorlog, kompleet met bomkraters. In ieder geval was ie er wel.
Met al dat klamme hete weer kon het niet uitblijven: onweer in de bergen met veel regen. Eerst liet ik de verkoeling lekker over me uitstorten, maar na een poosje werd het toch wel zo bar dat ik de toerkap opzette. Die had tot dan toe stevig op de neus gelegen met 4 stukjes klittenband (ook nog bij 70km/h). Toen ik bijna weer eens op een bospad geleid werd liep door overhaast schakelen de ketting van het kleinste blad. Het is hartstikke leuk zo'n vermogensmeter maar dan moeten de tand bladen wel 10-speed compatibel zijn. Ik moet telkens voorzichtig zijn bij het terugschakelen. Vanwege de stromende regen probeerde ik de ketting met de voet er weer op te leggen, maar helaas kwam de ketting helemaal klem te zitten. Dus in de stromende regen de Mango op z'n kant, de handen onder de kettingolie. De regen was niet koud dus ach....
Na een uur in de stomende regen was ik het onweersgebied uit gefietst en hier waren de wegen weer droog. Ik had mijn Garmin leeg getrokken door het gebruik van back light. De back-up accu met usb aansluiting bleek weinig sap te hebben dus er zat maar 1 ding op: de laptop tevoorschijn halen en daar de Garmin mee opladen. Een Franse boer dacht dat ik pech had en of ik al iemand gebeld had. Ik begon in het Engels, want ik spreek amper Frans maar na wat geharrewar bleek de man prima Duits te spreken. Logisch, zo dicht bij de grens.
Toen ik dan uiteindelijk in BadenBaden aankwam had ik nog een ernstig obstakel te overbruggen: de spoorweg. Er liep een drukke weg parallel aan en die zijn meestal te prefereren boven het fietspad, maar nu even niet. Het fietspad bleek namelijk een tunneltje te hebben bij het station terwijl de drukke weg kilometers doorging zonder enig uitzicht op een overweg. Ook de Garmin kreeg er geen in zicht, dus ging ik maar weer net zover terug tot ik eindelijk op het goed afgeschermde fietspad kon komen. De klim naar de burcht was vrij heftig aan het eind van de dag en ik had flinke honger toen ik om even voor 9uur aankwam. Ik heb dus maar een pizza besteld. Daar houd ik eigenlijk niet zo van, maar een hongerige wolf schrokt alles naar binnen.
Na het douchen kom ik erachter dat ik maar 1 shirt bij me heb, mijn fietsshirt die doornat is van zweet en regenwater. Geen probleem, shirt en ander te wassen kleding op de douchevloer, shampo water erdoorheen laten lopen, er wat op rond stampen, uitwringen en direct weer aantrekken :-) Na een uur is het weer droog en geen hond die merkt dat ik met druipend shirt rondloop.
Foto's van de hele reis zijn te vinden op Facebook Je hoeft zelf geen Facebook account te hebben om de foto's te kunnen bekijken.
Helaas heb ik geen complete log van de gps data en vermogensmeting. Ik vergat soms op het knopje te drukken waarmee je de rit kunt opslaan.
Tijdens de vakantie moet ik veel klimmen en dalen door Zwarte Woud en Vogezen. Het is bekend dat de trommelremmen behoorlijk heet kunnen worden bij vaak remmen. Daardoor kunnen de kunststof doppen in de naaf smelten, de remmen dramatisch aan remkracht verliezen en zelfs geheel falen. Ik heb 70mm trommelremmen i.p.v. de 90mm, dus nog meer risico.
Nu zijn mijn trommelremmen niet de standaard blank geanodiseerde, maar speciaal door Gingko aangepaste met koelribben en zwart geanodiseerd voor maximale warmte-afgifte. Het helpt natuurlijk nog veel beter als de wieldoekjes niet gemonteerd zijn, zodat meer koelende lucht erlangs kan stromen. Die wieldoekjes zitten er echter niet voor niets: ze verlagen de luchtweerstand, zeker bij een velomobiel met open wielkasten. Met mijn vooruitziende blik (kuch) heb ik mijn wielen opgebouwd met Sapim CX-Ray messpaken. Die veroorzaken minder werveling van de lucht dan gewone ronde spaken, dus minder luchtweerstand.
zwart geanodiseerd, messpaken, koelribben.
Extra vermogensbehoefte zonder wieldoekjes.
Hoe dan ook, ik ben nieuwsgierig hoeveel vermogen ik extra moet trappen bij een normale tour snelheid van 35km/h.
1) met de tourkap op en vizier geheel gesloten, met wieldoekjes. 135Watt
2) met de tourkap op en vizier geheel gesloten, zonder wieldoekjes. 144Watt (+7% t.o.v. 1)
Conclusie: Die wieldoekjes hebben dus wel nut. Zelfs bij messpaken. Aan de andere kant zijn goed gekoelde remmen belangrijker, dus tijdens klim- en daal dagen gaan ze er wel af.
Met open vizier
Verschillende tourkap rijders vroegen zich af hoeveel extra vermogen een geopend vizier vraagt:
3) vizier 15mm open, zonder wieldoekjes. 147Watt (+2% t.o.v. 2)
4) vizier 70mm open, zonder wieldoekjes 158Watt (+10% t.o.v. 2)
Conclusie: Een beetje open zetten voor ontwasemen of wat koeling is dus nog ok, maar met het vizier op maximaal koelende stand (70mm) ben je zeker 65% van je aerodynamisch voordeel kwijt. Er is dus reden om zo mogelijk op een andere manier frisse lucht binnen te halen.
Dat kan bijvoorbeeld met een zogenaamde NACA duct. Daarmee kun je een luchtstroom binnen halen met minimale verstoring van de rond de velomobiel stromende lucht. Jullie snappen dat ik al een paar NACA ducts in bestelling heb.
Bij sommige NACA-ducts kun je een flexibele slang aansluiten, zodat je volledige controle hebt waar de luchtstroom op gericht wordt. Volgende probleem is waar de NACA duct te plaatsen? In de tourkap zelf zou praktisch zijn, maar gaat slecht samen met het voor me op de top plaatsen. De tourkap is dan namelijk niet meer vlak aan de onderkant. In de top? In de onder body? Nog even over nadenken.....
standaard NACA duct
NACA duct met slang aansluiting
Luchtweerstand kap op top (herhaling)
Omdat ik toch bezig was heb ik nog wat meer dingetjes uitgeprobeerd. Zo heb ik nog even de metingen herhaald van de kap voor me op de top. De voorgaande meting (in mijn vorige post) had ik gedaan bij 40km/h. Deze keer bij de meer realistische toursnelheid van 35km/h
5) tourkap op de top geplaatst vizier gesloten, zonder wieldoekjes 167Watt (+15% t.o.v. 2)
Dat is dus 5% minder dan bij 40km/h, maar dat is logisch als je bedenkt dat bij een lagere snelheid de luchtweerstand een kleiner aandeel heeft in de totale weerstand.
Conclusie: Dit is een flinke hap weerstand, dus alleen op momenten toe te passen dat er geklommen wordt of bij veel stop en start.
Luchtweerstand bij klimmen?
Om te illustreren dat bij klimmen het voor het benodigde vermogen geen enkel verschil maakt of je nu met of zonder tourkap rijdt heb ik een "aanval" gedaan op de Oosterhooge brug met (naar ruwe schatting) een 3% stijgingspercentage met een snelheid van 20km/h
6) klimmetje met tourkap voor me op de top: 254Watt
7) klimmetje met tourkap 255Watt
Conclusie: Zoals verwacht: geen signifikant verschil. Dat ligt bij 35km/h weer een beetje anders, maar bij 3% stijging heb ik zo'n 500Watt nodig en dat houd ik maar heel even vol. Uit ervaring (ROAM2011) weet ik dat ik met 180 a 200Watt het klimwerk doe tijdens lange fietsdagen.
De vakantie begint voor mij 23juli in de buurt van Saarbruecken. Ik lever daar namelijk eerst een Mango af. Ik kan natuurlijk niet met 2 Mango's fietsen, dus ik ga met de SinnerBikes bus en neem daar ook mijn eigen Mango Sport in mee. Deze heeft onlangs een make-over gekregen middels nieuwe bestickering en een Aero Top. Dit is de fiets waarmee mijn Ost-Friesische vriend Ludwig het tot de 11e plaats in het eindklassement bracht tijdens het WK in Leer. Mijn e-Mango blijft dus op stal, maar die komt volop aan de beurt als ik ga forensen van Groningen naar Stadskanaal. Mijn achillespees heb ik geen last meer van. Mijn conditie is weliswaar nog niet op wedstrijd nivo, maar wel voldoende.
Stratencriterium WK Leer
Het doel is het ligfiets, trike en velomobieltreffen rondom de Bodensee. Mijn gastheer daar is Werner Klomp, de in Oostenrijk woonachtige Nederlander die eind vorig jaar naar de Oliebollentocht heen en weer fietste. Overnachten onderweg erheen doe ik in jeugdhotels en B&B. Dat vergt een goede voorbereiding want om zeker te weten dat er plaats is ben ik bezig alle overnachtingsplekken vooraf te boeken. Ik heb in Google Agenda alle slaapplekken ingeroosterd en een link gezet naar de routes die ik op ridewithgps.com heb opgeslagen. Mijn gps kan niet alle routes opslaan, dus ik moet onderweg routes wissen van het apparaat en de komende routes erop zetten. Mijn laptop gaat daarom mee. Die zou ik sowieso graag mee willen hebben voor het opslaan van filmmateriaal, foto's en het bijhouden van deze blog.
Een strakke planning ten opzichte van kamperen maar het heeft een boel voordelen. Ik hoef minder bagage mee te nemen, ontbijt is inbegrepen, ik slaap in een komfortabel bed (mag ik toch hopen), hoef niet ver te lopen voor toilet/douche en geen natte tent mee te sleuren. Bovendien heb ik dan wifi!
In het Zwarte Woud en op de terugweg door de Vogezen moet ik heel wat hoogtemeters maken, dus een laag gewicht is belangrijk. Daarom heb ik ook lang gedubt of ik nu wel of niet de SinnerBikes tourkap mee zou nemen. Het weegt een kilo meer en heeft totaal geen nut bij het klimmen. Integendeel: de rijwind valt dan weg en dan kan het bloedheet worden. Het zou echter wel erg miserabel zijn als het bijvoorbeeld een week lang regent en ik me moet behelpen met de schuimkap (kuch). Het andere uiterste is dat het konstant 30 graden is en de zon volop schijnt. Ik moet dus de tourkap af kunnen zetten op momenten dat ik klim of als ik langzaam door een stad navigeer. De enige plek die volgens mij in aanmerking komt, is voor me, op de top. Ik heb dat al uitgeprobeerd dit voorjaar tijdens de terugtocht vanaf Spezi. Met klittenbandstrookjes op de top en verlengde klittenbanden aan de kap bleef het zelfs bij 50km/h goed op z'n plek, maar er was teveel beweging mogelijk en daardoor raakt op den duur de gelcoat beschadigd.
Ik heb het nu een beetje anders gedaan: tape op de top en klittenband onder de kap geplakt en corresponderend klittenband op de top. Dit zit nog steviger en de kap schommelt niet steeds een beetje heen weer. Doordat ik de klittenband op de top weer op tape heb geplakt is het later in de herfst weer gemakkelijk te verwijderen. De tape voorkomt ook dat de gelcoat beschadigd. De kap van de top halen is gemakkelijk, al zie ik het me nog niet tijdens het fietsen doen. Gewoon de kap optillen, de ene na de andere klittenstrook los pellend en ik kan de kap weer op z'n plek zetten.
Kap blijft netjes op z'n plek
vrijwel onzichtbaar:
witte tape onder de klittenbandstroken
Uiteraard heb ik ook even gekeken hoeveel vermogen het kost als ik de top zo meeneem. Ik moet ongeveer 20% meer vermogen trappen (bij 40km/h) dan met de tourkap op z'n plek?! Dat is nog slechter als gewoon open rijden. Uit ervaring weet ik echter dat ik grotendeels toch wel met de kap op rijdt, dus ik zit er niet mee.....
Ludwig coachen is simpel: hij heeft alles netjes op een rijtje en weet precies hoe hij te werk wil gaan. Ik hoef eigenlijk alleen de fiets (mijn getweakte Mango Sport oftewel :"Twango") te leveren en standby te zijn met band en pomp. Die ben ik echter het hele weekeinde niet nodig. Ik heb dan ook niet de meest extreme banden gemonteerd: Durano's voor en een KHE MAC1,5 achter voor super grip op nat wegdek. Alle bandjes op hoge druk maar niet overdreven. Ludwig vind betrouwbaarheid belangrijker dan pure snelheid, dus ik pas me daar bij aan. We zetten nog een 14 tands Gingko kettingrol die ik mee heb genomen in de aandrijflijn en dan is het tijd om richting de start te gaan.
De 200meter met vliegende start.
Bij het beginpunt is het al gezellig druk met rijders die zich warm rijden op een rollenbank en hier en daar worden fietsen in elkaar gezet. Er staat een harde wind die schuin van achteren komt, de zon schijnt volop en het wegdek is goed. Er zal hard gereden worden, dat is zeker. Er komt een trekker met voorlader langs met een fiets erop geprikt. Geen respekt voor het WK HPV, is mijn eerste gedachte! Of wordt hier de aloude rechtop fiets ten grave gedragen ;-)
symbolisch?
Wulf Kraneis zet in zijn Milan al direkt de toon met ruim 84km/h. Alleen Daniel Fenn weet dat te verbeteren met bijna 87km/h. Niet dat Daniel daar tevreden mee is, want hij had ingezet op 90km/h.
Daniel met bijna 87km/h winnaar in de sprint.
Ludwig zet een heel goed resultaat neer met 68km/uur. Goed voor een 27e plek van alle circa 150 deelnemers en 20e bij de volgestroomlijnden Als dat bord er niet gestaan had....
Ik spreek hem als hij even later weer terug fietst. "Es laueft wie ne Rakete" meent Ludwig, wat zoveel wil zeggen dat Twango als de gesmeerde bliksem loopt.
Ludwig houdt zich netjes aan de maximum snelheid.
Dat het toch niet helemaal vanzelf gaat, laat de ingebouwde vermogensmeter zien. De verzamelde gegevens heb ik geupload naar GarminConnect en die maakt leuke grafiekjes. Ludwig heeft volgens de onderstaande grafiek zijn race goed opgebouwd. Net voor de eerste waarneming lus haalt hij de hoogste snelheid en die houdt hij vast tot het viaduct, waar de tweede tijdwaarneming lus ligt.
Een goed opgebouwde race door Ludwig.
Het vermogensverloop tijdens Ludwig's sprint.
Aan de grafiek is goed te zien dat Ludwig geleidelijk zijn vermogen heeft opgebouwd en op het laatst piekt hij rond de 500Watt.
Mango op de Duitse TV.
Maar laat ik niet de andere Mango rijder uit Ost-Friesland vergeten: Holger Wessels met zijn Mango+ met zelfgemaakte staartpunt haalde bijna 66km/h, 39e van alle deelnemers en 27e van de volgetroomlijnden. In dit TV item van de NDR is te zien hoe hij langs de camera rijder zeilt op 2min07sec.
Holger werd voorafgaand aan het WK geinterviewd door de NDR. Hij benadrukt nog maar eens dat de Mango een praktische machine is met een groot inzet bereik. Waarvan akte.
Afgelopen week moesten nog even wat puntjes op de i met het WK in aankomst. Leer is maar 80km van Groningen, dus maken sommige Mango rijders gebruik van de gelegenheid om langs te komen voor reparaties aan hun velomobiel of om zich iets aan te schaffen. Reinhard uit Munster wilde wat veranderingen aan de kettingloop van zijn Mango Sport uit laten voeren voor een directer gevoel en wat efficiƫntere aandrijving. Een extra kettingrol diende de plaats in te nemen van de kettingbuis om de teruggaande ketting. Het vergde enig gepuzzel maar uiteindelijk kreeg ik een goed werkende en stille kettingloop voor elkaar met een 14 tands Ginkgo kettingrol in de trekkende ketting en een kleinere gladde rol voor de teruggaande ketting. In de brug handhaafde ik nog een kort stukje kettingbuis zodat de ketting daar niet tegen het carbon aan kan slaan. Het voelde tijdens een testritje directer aan volgens Reinhard, maar ik denk eigenlijk dat dat vooral komt door de Ginkgo getande kettingrol en niet door het weglaten van het stukje kettingbuis. Om het af te maken haalde ik ook de kettingbuis om de trekkende ketting weg. Op zich is dat geen probleem, ik fiets zelf ook zonder die bovenste kettingbuis, maar vroeg of laat levert het onherroepelijk een zwarte veeg op onderbeen of jeans op.
Ik liet Reinhard nog mijn oplossing zien voor een efficiƫntere overbrenging: een versteviging van het voorste framedeel in m'n Mango Sport. Dit moet flex van het frame voorkomen. Als ik flink kracht op de linkercrank zet kan ik zien dat het frame een 5mm opzij beweegt. Met kracht op de rechtercrank gebeurt dit niet of niet zichtbaar in ieder geval. Dat is logisch als je er even over nadenkt: rechts zitten namelijk de kettingbladen bijna in lijn met de crank en ontstaat er een veel kleiner buigend moment dan aan de linkerkant. Ik had eigenlijk iets willen laten lassen, maar de lasser ging deze week met vakantie en had het druk om allerlei onderdelen op voorraad te maken om de productie gaande te houden. Ik heb dus met bouten en moeren en een stuk alu profiel iets gemaakt. Ik kan nu geen verschil meer zien, het frame buigt niet meer bij het trappen. Toen ik rustig naar huis fietste was ik al bijna vergeten dat ik een modificatie had gedaan.Toen het me na een kilometertje te binnen schoot was ik even teleurgesteld dat me niets was opgevallen, maar ik zette een paar keer even flink aan en merkte dat het dan wel degelijk wat uitmaakt. Bij kruissnelheid zet je veel minder kracht dan bij optrekken. Ik heb op mijn Garmin Connect account even nagekeken hoe lang ik er ongeveer over doe om naar 40km/h te versnellen en dat duurt al gauw een minuut. Gedurende al die tijd zet ik aanmerkelijk meer kracht op de pedalen met pieken naar een 350 a 400Watt terwijl ik bij een constante snelheid van 40km/h maar 180Watt moet leveren, dus het is aannemelijk dat de energiebesparing wel de moeite waard is.
geknutselde frame verstijving, nog niet vast gebout.
Aero Top en meer...
Vandaag kwamen Detlef en zijn vrouw Martina hun Aerotops halen die ze in ruil voor het bedenken en maken van de ruwe vorm ervan van SinnerBikes kregen. Daar hadden ze lang op moeten wachten want de eerste mal die we van de gladgepolijste en gespoten vorm af trokken bleek toppen op te leveren die heel slecht wilden lossen. Na een paar misbaksels en enige reparaties aan de mal was onze laminator het zat en begon weer helemaal overnieuw. De huidige mal van de Aero Top lost gelukkig wel elke keer heel gemakkelijk, dus de produktie kan nu volop verder gaan.
Aero Tops voor de ontwerper.
Tussendoor hadden we nog een proefrijder en omdat we onze testMango verkocht hadden aan een franse dealer moest ie in mijn in racetrim verkerende Mango rijden..... met de Aero Top. Hij bleef vrij lang weg en ik begon me wat zorgen te maken toen de lucht betrok en het steeds harder ging regenen. Ik had hem namelijk geen schuimdeksel mee gegeven. Toen hij in de stromende regen dan eindelijk weer terug kwam vertelde hij enthousiast dat de iets omhooggaande vorm voor de instaprand de regen grotendeels over zijn hoofd had geleid. Hij zag er inderdaad veel droger uit dan ik verwacht had!
Toen ik daar met Detlef over sprak bleek dit geen toeval te zijn. Hij had steeds maar weer de oervorm van de Aero Top aangepast en in de hangar van zijn zweefvlieg club met veel water en een flinke luchtstroom gekeken wat er gebeurde.
Op dezelfde manier, met wind en water, optimaliseert hij onder andere aerodynamische wielkappen voor het voorwiel. Hij is nu bijna zover dat er mallen van gemaakt kunnen worden en dan kan het ook voor de modale Mango rijder beschikbaar komen. Wat het des te leuker maakt is dat de praktische bruikbaarheid van de Mango er niets minder van wordt. Dat het minder vermogen kost om te fietsen met wielkappen is te lezen in dit bericht.
Nieuwe Bestickering
En ik ben nog lang niet door mijn nieuwtjes heen.....
Mijn Mango Sport met de bijnaam "Twango" is de laatste tijd steeds meer getransformeerd dankzij de Aero Top en aanpassingen aan besturing en wegligging en we vonden dat ter gelegenheid van het WK daar ook een aparte bestickering bij hoorde. Onze vaste bestickeraar kreeg mijn Mango mee en hij bracht 'm ter beoordeling na een paar dagen fietsend weer terug.
Eerste ontwerp van nieuwe Mango Sport bestickering.
We hebben nog wat aanpassingen op het oog, maar zo zal ie in ieder geval tijdens het WK te zien zijn. De piloot ben ik deze keer niet zelf maar mijn goede vriend Ludwig uit Ost-Friesland met wie ik regelmatig op maandag een stukkie ga fietsen. Zie een vorig bericht over vermogenstesten hoe dat zo gekomen is. Het zal de trouwe lezers van deze blog duidelijk zijn waarom ik zelf niet meedoe, ik durf nog geen risico te nemen nu het zo goed gaat met de achillespees.
Ventisit bodemmat.
Ventisit matjes op de bodem
Nu mijn Mango Sport ingereden wordt in Duitsland door Ludwig mag ik dus zelf heel luxe met ROAMango naar Leer. Die heb ik intussen niet verwaarloosd hoor, want die heeft ook een upgrade gekregen en wel met de Ventisit bodemmatten. Ze zijn erg licht en bedekken de bodem grotendeels. Waar ik tot nu toe de pomp en de reserveaccu inpakte met doek om rammelen en beschadiging te voorkomen is dat nu niet meer nodig. Ik kan alles los in de Mango leggen zonder dat er iets gaat rammelen. Weer een stukje luxe erbij dus. Ik heb natuurlijk ook even gekeken of de matten in de Mango Sport passen. Daar liggen de matjes wat tegen de zijkanten omhoog achterin. Dat is simpel bij (lees: af) te knippen, maar dat is niet eens nodig voor een stabiele ligging.
Rest mij nog deze aanbeveling: kom naar Leer, want het wordt een feest!