Sunday, August 18, 2013

De Elzas

Frankrijk, flashback.... In 2006 heb ik mee gedaan aan het WK HPV in Allegre en heb daar maximaal 115km/h gereden in de proloog, met een Quest. Het resulteerde in een gemiddelde van 72km/h en ik werd daarmee tweede. De proloog had een helling van 8% in het eerste gedeelte, dus als je maar van de rem af durfde te blijven ging het al loeihard met een gestroomlijnde fiets. Ik trapte mee tot 80km/h, zo snel als ik mijn voeten maar rond kon krijgen. Ik heb destijds een verslag geschreven https://groups.google.com/forum/#!msg/ligfiets/SjrFTFcSsUM/1IZVgdUZbEYJ waarin ik de ontspannen houding en de liefde voor het racefietsen van de Fransen onder woorden breng.

Dat ondervind ik ook nu weer. De wegen zijn ruw, maar wel breed en er is relatief weinig verkeer die me volop de ruimte geeft. Vooral als ik heuvel af of bij rollende heuvels snelheid maak gaan de duimen massaal omhoog van automobilisten, scooterrijders en andere fietsers.

Ik ben specifiek naar de zuidelijke Vogezen gekomen om de "route de Cretes" te doen. Een route die de bergkammen volgt. Om het mezelf iets makkelijker te maken om zo hoog te klimmen, heb ik de jeugdherberg in Mulhouse voor een paar dagen als basiskamp genomen. Daar laat ik mijn bagage achter.


Begin van de "route de Crete". (Vieil Armand=Hartmannswillerkopf)

Vanuit het stadje Cernay, aan de voet van de Vogezen, heb ik een verkenning van de klim gepland. Het is behoorlijk warm en de klim wordt al snel behoorlijk steil, dus de inspanning en warmte productie is hoog. Om de koeling zonder rijwind te verbeteren heb ik twee troeven: de inmiddels welbekende plantensproeier waarmee ik water over hoofd, borst en buik vernevel en een computer ventilator om (bij afwezigheid van rijwind) het verdampende water vlot af te voeren. Er staan veel grote bomen die  welkome schaduw gaven, dus ondanks overvloedig zweten houd ik het nog wel uit. De helling is wel wat steiler dan gedacht. Ik zie vrijwel constant 8-9% op mijn Garmin staan en 200-240Watt aan vermogen. Behoorlijk pittig. Ik kan me er goed op instellen door de constante helling. De wat minder steile gedeeltes zijn welkom om even te herstellen. Gemiddelde stijging ruim 6% en 225Watt. De fitnessdata van de beklimming: http://ridewithgps.com/trips/1552117

Inderdaad, het gaat zo lekker dat mijn verkenning een volledige beklimming wordt van de Hartmannswillerkopf (oftewel Vieil Armand) op zo'n 900 meter boven de zeespiegel, zij het met een rustpauze halverwege. Er zijn nog twee soorten andere fietsers die de klim doen" racefietsers en MTB'ers. Er is een duidelijk verschil in klimmen want de racefietsers hebben veelal te weinig lage versnellingen en gaan met lage cadans en staand op de pedalen naar boven. Heel conservatief als je het mij vraagt, maar het zal wel heel heroisch zijn om jezelf zo af te beulen. De MTB'er pakt het heel anders aan: die heeft een hoge cadans en blijft in het zadel zitten. In het eerste stuk haal ik hem zelfs nog in met mijn veel zwaardere bak, maar als ik mijn rustpauze neem zie ik hem met duidelijk hoger tempo dan voorheen naar boven gaan. Ik haal hem dan ook niet weer in als ik ook verder klim.

staand op de pedalen naar boven stampen


Bij zowel racefietsers als MTB'ers lijkt het in ieder geval om maar 1 ding te draaien: zo snel mogelijk op de top te geraken. Ze hebben enkel een bidon mee. Ik heb naast ruim voldoende water ook wat te eten meegenomen, een regenjas (het kan flink onweren in de bergen) en foto- en video camera. Tenslotte ben ik tourist.
Ik passeer twee wielrenners met een lekke band. Ik informeer in mijn beste Frans of ze in orde zijn. Het antwoord is iets in de trant van: " met ons gaat het prima, maar we zijn niet zo zeker van jou". Dat wordt onmiddellijk afgestraft met een luid gesis van de kennelijk niet goed geplakte band. Ik bied mijn uitgebreide gereedschapstas niet hernieuwd aan....


Even uitblazen halverwege.
Op de top is een prachtig uitzicht. Ik neem de tijd om ervan te genieten en wat foto's te maken. Er stopt ook een auto en de chauffeur stelt de gebruikelijke vragen. Gelukkig wel in het Duits, want mijn Frans is maar zo-zo. De grenswisselingen zijn nog goed te merken in de Elzas, want vrijwel iedereen spreekt wel een woordje Duits.




De "Grand Ballon" is het hoogste punt, maar ik ga daar niet heen. Ik ben eigenlijk te laat op de dag begonnen daarvoor en gezien de steilte van de klim ben ik ietwat nerveus over hoe de afdaling zal verlopen. Ongetwijfeld zal ik de remmen een paar keer moeten laten afkoelen en dat vreet veel tijd.
Net als in het Zwarte Woud ben ik inderdaad gedwongen om veelvuldig te remmen, de snelheid laat ik met het oog op mijn veiligheid niet verder oplopen dan 50-60km/h. Na een poosje merk ik dat de remmen flink heet beginnen te worden en stop ik bij een haarspeldbocht met een parkeerhaven. Daar staat ook een stel op motors even te rusten. De vrouw klaagt over pijnlijke handen vanwege het vele remmen. 



Als ik weer verder afdaal kom ik ongelukkigerwijs voor een paar auto's terecht. Die doen de afdaling kompleet anders dan ik. Zij rijden een vrijwel konstante snelheid, afremmend op de motor. Ik heb geen sleeprem, dus ik rem pompend wat in een nogal wisselend tempo resulteert. Het inschatten van snelheid van iets anders dan een andere auto gaat de meeste automobilisten erg slecht af. De eerste auto achter me haalt inderdaad zodanig slecht getimed in dat de tegemoetkomende motor in de remmen moet. Uit voorzorg dwing ik de andere twee achter me in te halen door express heel langzaam te gaan. Als ik daarna de Mango weer laat rollen houd ik de auto's gemakkelijk bij, alleen wisselt de onderlinge afstand door mijn pompend remmen nogal.

Prettig afdalen is dit niet. In de toekomst liever 90mm trommelremmen of toch de bewerkelijker schijfrem. 
In ieder geval ben ik ongedeerd in Cernay aangekomen. Het is inmiddels etenstijd, dus ik duik een restaurant/hotel in. De enige andere gasten zijn een stel uit de buurt met een jong meisje. De sfeer is gemoedelijk en we komen aan de praat. De eigenaar van het etablissement merkt op dat ik al vrienden maak. Het is zo gezellig dat ik de tijd uit het oog verlies. Met een schok bedenk ik dat ik geen voorlamp heb en dat het binnen een uur donker is. Hoogste tijd om op te stappen.

De zweep gaat er dus over. Dat valt de andere weggebruikers op, want als ik met forse snelheid door dorpjes, bochten en rotondes heen ram gaan de duimen massaal omhoog. Ook op de doorgaande wegen wordt ik aangevuurd. Het is heel motiverend merk ik, want ik blijf druk op de pedalen geven.
Binnen een half uur rol ik Mulhouse binnen http://ridewithgps.com/trips/1650706 gemiddelde snelheid 37km/h. De zon is net onder.
Hmm, ik ben sterker geworden en het beste is dat ik mijn achillespees ondanks lange fietsdagen, het klimwerk en af en toe een snel ritje, helemaal niet meer voel. De pees beweegt weer soepel in de peesschede zoals het hoort. Nu ben ik er zeker van dat ik weer wedstrijden kan gaan rijden.









Friday, August 9, 2013

Rheinfelden-Mulhouse

De ruim 200km in de regen was nogal vermoeiend. Bert en ik slapen door de wekker heen. We hoeven geen van beiden zo ver vandaag dus we doen het kalmpjes aan. Bert gaat naar Freiburg en ik naar de jeugdherberg van Mulhouse.
Bert had gisteren bij een paar felle klimmetjes problemen met terugschakelen naar het grootste kransje en moest soms zwaar stoempen.
Ik kijk wat er aan de hand is. De ketting spanning is duidelijk te laag. De ketting lengte is wel goed, maar de ketting spanner moet verder opgespannen worden. We lenen wat gereedschap en een grote handdoek van Andrew en leggen de Mango op z'n kant. Via de voeten gaten verhoog ik de ketting spanning en Bert maakt even een proef ritje. Nu gaat het schakelen wel goed. Mijn handen zitten onder de ketting smeer, maar Andrew weet een goed huis middeltje: handen eerst goed insmeren met olijfolie en dan met gewone zeep afwassen. Het werkt veel beter dan garage zeep!

Ik maak indruk op Andrew en Bert door met behulp van de ridewithgps online navigatie tool voor mezelf (naar Mulhouse http://ridewithgps.com/trips/1552118) en voor Bert (naar Freiburg) in minder dan geen tijd vrij goede routes uit te zetten. Maar er gaat nog altijd niets boven lokale kennis. Andrew heeft nog wat verbeteringen op het oog en ik sleep ik de route met de muis hier en daar naar een nog fijner rijdende straat of fietsroute

Met Bert langs de Rijn in Basel
Tot in het centrum van Basel rijden Bert en ik samen op. De route is echt super, we kunnen vlot doorrijden in deze drukke stad. Voordat we elk ons weegs gaan eten we nog even wat bij een hotel/restaurant langs de Rijn. We zijn nog in Zwitserland dus goedkoop is het niet, maar we kunnen wel met euros betalen.




Nu ben ik dus weer op mezelf aangewezen. Dat heeft z'n goede en z'n minder goede kanten. Voorlopig vind ik het prettig dat ik het tempo op kan schroeven. Als ik Basel uit ben gaat het gas erop en de kruissnelheid loopt op tot boven de 40km/h terwijl het gemiddelde vermogen vrij laag is.
Onderweg zie ik mijn eerste Eurovelo route. Het bordje is een beetje verscholen en lijkt an te geven dat ik de weg zou moeten oversteken naar een links gelegen fietspad. Niet moeilijk om die route te negeren want de weg is prima. Niet te druk, redelijk asfalt en rijdt vlot door.

half verborgen Eurovelo route

Ik ben dan ook veel te vroeg bij de jeugdherberg en ik haal mijn laptop tevoorschijn om aan een filmpje voor YouTube te werken en aan de blog. Zo vliegt de tijd en voor ik het weet gaat de receptie open en kan ik me gaan douchen

Jeugdherberg Mulhouse

's Avonds duik ik een Ierse pub in die Shamrock heet. Dat blijkt ontleend te zijn aan een whisky merk, maar ik ken het als de naam van de Ierse band waar velomobiel vriend Ludwig bij zingt. Ter ere van hem drink ik een Guinness. 

Shamrock Irish Pub. 

De route met de fitness data is hier te vinden: http://ridewithgps.com/trips/1552118


Tuesday, August 6, 2013

Bodensee-Rheinfelden (Basel)

De terugreis wordt gedrieen aanvaard. Maar eerst nog met z'n vieren want Werner begeleid ons nog tot aan de Zwitserse grens. Dat bruggetje over en dan ben je in Zwitserland. Zo simpel is het dankzij Schengen en da's maar goed ook want we gaan nog verscheidene keren over de Duits-Zwitserse grens. Jean-Jaques rijdt met een rode Leiba X-Stream en Bert met een Mango+. Beide vol beladen met kampeerspullen. Voorlopig hoeft er nog niet veel geklommen te worden zo langs de Rijn, dus dan maakt het nog niet veel uit. We krijgen wel al vroeg met regen te maken en die houdt pas tegen de avond weer op. Jean-Jaques lijkt steeds langzamer te gaan, hij heeft een langzaam leeg lopende Kojak.

Zo kan het ook.
Jean-Jeaques moet in de stromende regen de band wisselen terwijl ik droog onder de toerkap wacht. Tja, als ik een lek heb dan is het omgekeerd, dus geen medelijden van mijn kant. Ik krijg even een schok te verwerken als hij iets uit zijn grote Leiba pakt dat lijkt op een zware hydraulische potkrik. Nee toch! Ik moet denken aan Theo van G. die tijdens een Giessen tocht doodleuk een pomp met gietijzeren voet bleek mee te voeren. Ik zit al een donderspeech voor te bereiden maarreh, het blijkt een pomp te zijn die je met de voet bedient. De pomp blijkt evenwel ook als krik dienst te doen, wat grappig!

Minder grappig is het even later wanneer Jean-Jeaques een tunnel induikt waar toch duidelijk een bord "verboden voor fietsers" boven hangt. Bert en ik nemen toch maar een alternatieve route en we zien hem niet meer. Ik krijg een paar dagen later wel een mailtje van een vriend van hem die Duits kan schrijven. Hij is moe maar zonder verdere problemen thuis gekomen.

Laat in de middag wordt het eindelijk droog. Ik bel en sms even heen en weer met onze gastheer Andrew die in Rheinfelden bij Basel woont om hem voor te bereiden dat ik nog een gast meeneem die ook liever in een droog bed kruipt dan te gaan kamperen. Die gast was echter bijna in het ziekenhuis belandt! Met mijn smartphone in de hand sta ik even stil terwijl Bert een weg oversteekt. Ik hoor een knal en kijk op. Ik zie Bert opeens een haakse draai maken. He, denk ik, hoe kan dat nou? Achterwiel geblokkeerd, is het enige wat ik zo kan bedenken en ik leg de telefoon op met de woorden "ik moet even kijken wat er met Bert aan de hand is".
Bert vertelt me dat hij zojuist is aangereden! Er kwam een auto aanracen en Bert die daar voorrang diende te verlenen had niet eens de gelegenheid daartoe omdat de man wel 70km/h reed in een 30km/h zone. Dat geloof ik meteen, want ondanks dat ik Bert de draai heb zien maken, heb ik de auto niet gezien. Bovendien vertelt Bert nooit onzin.... Gelukkig is Bert ok en gezien de klap valt de schade aan de Mango eigenlijk mee. De lamp staat scheef, maar werkt nog en er zitten een paar kraken in de neus.
Bert's Mango na de aanrijding.

Bert vertelt verder dat de man even verderop wel uitgestapt is en achterom keek naar Bert, vervolgens zijn eigen auto inspecteerde.... en verder reed. Wat!? 
Hij was jammer genoeg te ver weg om zijn kenteken te kunnen zien. Bert, nuchter als ie is, laat zich niet uit het veld slaan. We gaan verder, en komen voorspoedig aan in Rheinfelden.

Andrew en Sigrid hebben een indrukwekkende woning die van voor tot achter doordacht is. Zwitserse precisie. Laden en deuren lopen licht en als je maar een duwtje geeft gaan ze automatisch helemaal dicht. Onze ogen gaan ook automatisch dicht. We slapen als rozen.... 

Saturday, August 3, 2013

twilwel nog steeds met vakantie

Ik heb natuurlijk geen vakantie om vervolgens urenlang achter de computer te zitten, maar mijn gebraden brein vraagt om een rustig dagje. Gisteren heb ik mijn hoofdhuid verbrand want de pet die ik op had is open aan de bovenkant. Ik zal toch voortaan de dichte pet moeten gebruiken vanwege mijn dunner wordende haar.

Donderdag. Rottweill richting Ostrach. Via het Duitse Velomobilforum was ik uitgenodigd door Dieter Lutz om daar te overnachten alvorens de laatste etappe naar de Bodensee te aanvaarden, samen met andere ligfietsers. Volgens ROAMie Thomas Traber moest ik het aanbod aannemen en aangezien ik zijn advies hoog aansla (maar niet altijd aanneem ;-) is dat mijn einddoel voor vandaag, Ook buiten het Zwarte Woud valt nog genoeg klimwerk te doen, er is zelfs nog een klim bij Beuron die vrij steil is en opnieuw naar 700HM voert naar een bergketentje waar het wat op en af gaat voor de afdaling naar het Donau dal. Het uitzicht is werkelijk prachtig. Op de tegenoverliggende bergkam staat op een smalle klif een kasteel die op het eerste gezicht alleen bereikbaar met een kabellift en een mandje a la James Bond. Als ik er even over nadenk zal er toch wel een pad naar toe leiden vanaf de bergrug aan de achterkant. 

Naar goede traditie staat op de top weer een restaurant/hotel. Hier komen ook wandelroutes samen, waaronder de Jacobsroute.  De afdaling verloopt deze keer beter. Net als ik denk dat het tijd wordt om te stoppen en de remmen te laten afkoelen ben ik in het dal aangekomen. Het Donau dal is prachtig, rechts de rivier, links de rotsen en de weg lichtjes op en neer met nu en dan een tunneltje dwars door de rotsen. Thomas had me aangeraden het slot in Sigmaringen te bezoeken. Op een of andere manier spreekt het me toch niet zo aan als het barokke Rottweill. Waarschijnlijk mede omdat het hier wel stikt van de toeristen en grote toerbussen. Na wat eten op een terrasje is het tijd voor het laatste stukkie. Het wordt nu echt drukkend warm en op het half verharde fietspad langs de Donau heb ik niet zoveel rijwind. Ik kijk dan ook uit naar een geschikte plek om even te baden. Bij een bocht in de rivier stap ik uit en zwem in mijn fietsbroek een kort rondje. Mijn shirt maak ik ook nat. Ik droog me ook niet af, want na een half uur fietsen is het allemaal alweer verdampt en zolang heb ik een heerlijk koelend effekt. Thomas heeft me voorzien van twee routes voor het laatste stuk en ik neem de "scenic route". Daar zitten wel onverharde paden bij en heftige klimmetjes, dus het schiet niet erg op. Ik kom terecht in een hoosbui, dus ik zet de toerkap op. Al snel regent het zo verschrikkelijk hard dat het zicht gevaarlijk slecht wordt en ik maar even stop en de bui uitzit. 

De track brengt me precies bij het adres van Dieter, maar welk huis is het nu precies? Net als ik wil aanbellen bij een willekeurige deur, hoor ik iemand achter me roepen. Het is de vrouw van Dieter, ze kijken al naar me uit. Ik kan me nu lekker gaan douchen en de maaltijd is zeer gevarieerd ennuh.... overvloedig. Later komen er nog bezoekers langs, de jonge Jakob en zijn Mango rijdende vader. Dieter is een gepensioneerde uitvinder merk ik. Hij heeft een machine gemaakt om vissen eieren te sorteren. Speciaal voor de kleinere viskwekers. Het werkt perfect, alleen de heldere, bevruchte eitjes komen erdoor. Hij heeft ook het een en ander verbouwd aan zijn Catrike driewieler. Het gezelschap converseert in het dialect "Schwabisch" en ik versta er maar de helft van. Er zijn in deze contreien heel wat variaties op dit dialect. Het is net of men hier z'n best doet om onverstaanbaar te zijn voor inwoners van het volgende dorp :-)

De volgende dag verzamelen we gaandeweg meer rijders die naar het treffen gaan. Richting Bodensee hebben we een hele lange flauwe afdaling en de beide witte Mangos vliegen naar beneden. Ik geniet van het strakke bochtenwerk van mijn gemodificeerde onderstel. Ik loop dan telkens fors in op mijn voorganger die voorzichtiger is, dus ik moet de rem af en toe aan trekken. De trike en de tandemtrike verschijnen een 3 minuten later bij de eerstvolgende afslag en hebben constant meegetrapt. 
We bereiken de camping waar een flink aantal Duitsers hun kamp hebben opgeslagen. Deze hebben weliswaar gewacht tot wij er zijn, maar wilden kennelijk niet langer wachten tot we gegeten hadden. Wij komen dus later in Bregenz-Haven aan. Daar maken we de kelner van het restaurant helemaal  gek want hij moet zo'n 30 verschillende rekeningen bijhouden van steeds nieuw arriverende en stoelen dansende ligfietsers. Onverwachts duikt Daniel Fenn op die binnenkort  een aanval gaat doen op het werelduurrecord. Hij heeft nog een hot tip aangaande de snelle Ultremo 23-406 bandjes. Er is kennelijk een "stuur" (met code "L" van "Lenken") en een aandrijf variant. De stuur variant houdt het merkbaar langer uit op de voorwielen van een velomobiel.
Ik hou het zelf bij de duurzamer Durano's. Die houden zich altijd goed in Nederland, zelfs in de winter, maar de steentjes op de gravelpaden hier zijn slopend. Bij 1 band heeft een vrij groot steentje zo'n grote snee gemaakt dat de binnenband eruit puilt. Rijp voor de prullenbak.  

Het is al donker wanneer een groepje van 6, inclusief de  4 overnachters bij Werner en Jessie, naar het 10km verder gelegen dorpje Gotzis vertrekken. Daar had ik niet op gerekend, ik heb geen voorlamp! Ik rij dicht achter Werner en zo komen we veilig aan in het oude sfeervolle huis.
De volgende dag, zaterdag, staan ons 3 keuzes ter beschikking: een wandeling op hoogte, geleid door Jessie, een gezamenlijke tocht en een extra lange tocht naar de Walensee. Het was 's morgens al erg warm en op het moment dat de groepen 's middags uit elkaar gaan is het bloedheet. Ik voorzie een late aankomst in Dornbirn voor de Walensee groep en hou me aan de korte tocht. We stoppen onderweg nog eens om te eten en drinken, maar het valt me op dat ik het aangenamer vind in de rijwind tijdens het fietsen in de zon, dan te zweten in stilstaande lucht in de schaduw van grote bomen!

Zondag lijkt ook weer een warme dag te worden, maar nu gaan we na een vrij korte tocht zwemmen in de Degersee aan de Duitse kant van de Bodensee. Ik duik er een paar keer in en wissel het af met een drankje en een hapje. Er wordt heel wat afgekletst. De Duitse kampeerders worden teruggebracht naar hun camping, maar ik ga met Jessie langs in haar velomobiel reparatie shop in Dornbirn. Maar eerst gaan we nog even langs bij Lindau eiland met de haven. Ooit een belangrijk handelscentrum, nu een plek waar toeristen als vliegen op de stroop afkomen. Er staan dus de bekende toerbussen in rijen dik. M'n Mango is vandaag een extra attractie. 
Inmiddels betrekt de lucht en steek er een stormwindje op. Dat betekent surf golven bij Bregenz! Het fietspad loopt direct langs de kust en de golven spatten soms over de kade. Ik ben benieuwd of Jessie het droog houdt op de Challenge trike en houdt daarom de camera voortdurend in de aanslag. 



Bij de shop aangekomen staan er verschillende velomobielen met schade aan de buitenkant of waaraan iets gerepareerd moet worden. Jessie laat me haar projekt zien: een Mango top voor kleine mensen, dus zoals Jessie zelf :-). Dit gaat een flinke stap verder dan de Aero Top van SinnerBikes, die ook wat meer zicht naar voren biedt, maar waarmee ook lange mensen zoals ik mee kunnen fietsen. De opening van de "Jessie-top" is wat verder naar voren geplaatst, de top is afgeplat en de instapopening (die verder ongewijzigd is) helt wat naar voren. Hierdoor kan iemand met een korte rug veel dieper zitten. Gewichtsverdeling en zicht naar voren zijn zo optimaal voor lichte en kleine mensen. Het kleinere frontale oppervlak zou minder luchtweerstand kunnen betekenen. De afwerking ziet er nu al erg goed uit, maar Jessie is nog niet helemaal tevreden. Wat mij betreft komt deze top ook in de produktie en komt zo beschikbaar voor de "massa's" ;-)

Voor de gezamenlijke maaltijd in het bierlokaal in Dornbirn wachten we op de Walensee groep. Zoals ik al dacht wordt dat een latertje, dus ik rammel van de honger als we eindelijk kunnen aanvallen. Ondertussen worden de Bodensee Treffen T-shirts uitgedeeld. `Het zweetshirt is heerlijk luchtig. Duidelijk koeler dan mijn donkere Merino wollen shirt. Ik kan nu ook weer shirts rouleren, zodat ik 's avonds met een droog shirt kan gaan eten in restaurants.


Pfah! Ik kom nog niet bij de tegenwoordige tijd uit. Eerst dit maar eens publiceren....
PS: ik heb nog een YouTube film!