Ik heb natuurlijk geen vakantie om vervolgens urenlang achter de computer te zitten, maar mijn gebraden brein vraagt om een rustig dagje. Gisteren heb ik mijn hoofdhuid verbrand want de pet die ik op had is open aan de bovenkant. Ik zal toch voortaan de dichte pet moeten gebruiken vanwege mijn dunner wordende haar.
Donderdag. Rottweill richting Ostrach. Via het Duitse Velomobilforum was ik uitgenodigd door Dieter Lutz om daar te overnachten alvorens de laatste etappe naar de Bodensee te aanvaarden, samen met andere ligfietsers. Volgens ROAMie Thomas Traber moest ik het aanbod aannemen en aangezien ik zijn advies hoog aansla (maar niet altijd aanneem ;-) is dat mijn einddoel voor vandaag, Ook buiten het Zwarte Woud valt nog genoeg klimwerk te doen, er is zelfs nog een klim bij Beuron die vrij steil is en opnieuw naar 700HM voert naar een bergketentje waar het wat op en af gaat voor de afdaling naar het Donau dal. Het uitzicht is werkelijk prachtig. Op de tegenoverliggende bergkam staat op een smalle klif een kasteel die op het eerste gezicht alleen bereikbaar met een kabellift en een mandje a la James Bond. Als ik er even over nadenk zal er toch wel een pad naar toe leiden vanaf de bergrug aan de achterkant.
Naar goede traditie staat op de top weer een restaurant/hotel. Hier komen ook wandelroutes samen, waaronder de Jacobsroute. De afdaling verloopt deze keer beter. Net als ik denk dat het tijd wordt om te stoppen en de remmen te laten afkoelen ben ik in het dal aangekomen. Het Donau dal is prachtig, rechts de rivier, links de rotsen en de weg lichtjes op en neer met nu en dan een tunneltje dwars door de rotsen. Thomas had me aangeraden het slot in Sigmaringen te bezoeken. Op een of andere manier spreekt het me toch niet zo aan als het barokke Rottweill. Waarschijnlijk mede omdat het hier wel stikt van de toeristen en grote toerbussen. Na wat eten op een terrasje is het tijd voor het laatste stukkie. Het wordt nu echt drukkend warm en op het half verharde fietspad langs de Donau heb ik niet zoveel rijwind. Ik kijk dan ook uit naar een geschikte plek om even te baden. Bij een bocht in de rivier stap ik uit en zwem in mijn fietsbroek een kort rondje. Mijn shirt maak ik ook nat. Ik droog me ook niet af, want na een half uur fietsen is het allemaal alweer verdampt en zolang heb ik een heerlijk koelend effekt. Thomas heeft me voorzien van twee routes voor het laatste stuk en ik neem de "scenic route". Daar zitten wel onverharde paden bij en heftige klimmetjes, dus het schiet niet erg op. Ik kom terecht in een hoosbui, dus ik zet de toerkap op. Al snel regent het zo verschrikkelijk hard dat het zicht gevaarlijk slecht wordt en ik maar even stop en de bui uitzit.
De track brengt me precies bij het adres van Dieter, maar welk huis is het nu precies? Net als ik wil aanbellen bij een willekeurige deur, hoor ik iemand achter me roepen. Het is de vrouw van Dieter, ze kijken al naar me uit. Ik kan me nu lekker gaan douchen en de maaltijd is zeer gevarieerd ennuh.... overvloedig. Later komen er nog bezoekers langs, de jonge Jakob en zijn Mango rijdende vader. Dieter is een gepensioneerde uitvinder merk ik. Hij heeft een machine gemaakt om vissen eieren te sorteren. Speciaal voor de kleinere viskwekers. Het werkt perfect, alleen de heldere, bevruchte eitjes komen erdoor. Hij heeft ook het een en ander verbouwd aan zijn Catrike driewieler. Het gezelschap converseert in het dialect "Schwabisch" en ik versta er maar de helft van. Er zijn in deze contreien heel wat variaties op dit dialect. Het is net of men hier z'n best doet om onverstaanbaar te zijn voor inwoners van het volgende dorp :-)
De volgende dag verzamelen we gaandeweg meer rijders die naar het treffen gaan. Richting Bodensee hebben we een hele lange flauwe afdaling en de beide witte Mangos vliegen naar beneden. Ik geniet van het strakke bochtenwerk van mijn gemodificeerde onderstel. Ik loop dan telkens fors in op mijn voorganger die voorzichtiger is, dus ik moet de rem af en toe aan trekken. De trike en de tandemtrike verschijnen een 3 minuten later bij de eerstvolgende afslag en hebben constant meegetrapt.
We bereiken de camping waar een flink aantal Duitsers hun kamp hebben opgeslagen. Deze hebben weliswaar gewacht tot wij er zijn, maar wilden kennelijk niet langer wachten tot we gegeten hadden. Wij komen dus later in Bregenz-Haven aan. Daar maken we de kelner van het restaurant helemaal gek want hij moet zo'n 30 verschillende rekeningen bijhouden van steeds nieuw arriverende en stoelen dansende ligfietsers. Onverwachts duikt Daniel Fenn op die binnenkort een aanval gaat doen op het werelduurrecord. Hij heeft nog een hot tip aangaande de snelle Ultremo 23-406 bandjes. Er is kennelijk een "stuur" (met code "L" van "Lenken") en een aandrijf variant. De stuur variant houdt het merkbaar langer uit op de voorwielen van een velomobiel.
Ik hou het zelf bij de duurzamer Durano's. Die houden zich altijd goed in Nederland, zelfs in de winter, maar de steentjes op de gravelpaden hier zijn slopend. Bij 1 band heeft een vrij groot steentje zo'n grote snee gemaakt dat de binnenband eruit puilt. Rijp voor de prullenbak.
Het is al donker wanneer een groepje van 6, inclusief de 4 overnachters bij Werner en Jessie, naar het 10km verder gelegen dorpje Gotzis vertrekken. Daar had ik niet op gerekend, ik heb geen voorlamp! Ik rij dicht achter Werner en zo komen we veilig aan in het oude sfeervolle huis.
De volgende dag, zaterdag, staan ons 3 keuzes ter beschikking: een wandeling op hoogte, geleid door Jessie, een gezamenlijke tocht en een extra lange tocht naar de Walensee. Het was 's morgens al erg warm en op het moment dat de groepen 's middags uit elkaar gaan is het bloedheet. Ik voorzie een late aankomst in Dornbirn voor de Walensee groep en hou me aan de korte tocht. We stoppen onderweg nog eens om te eten en drinken, maar het valt me op dat ik het aangenamer vind in de rijwind tijdens het fietsen in de zon, dan te zweten in stilstaande lucht in de schaduw van grote bomen!
Zondag lijkt ook weer een warme dag te worden, maar nu gaan we na een vrij korte tocht zwemmen in de Degersee aan de Duitse kant van de Bodensee. Ik duik er een paar keer in en wissel het af met een drankje en een hapje. Er wordt heel wat afgekletst. De Duitse kampeerders worden teruggebracht naar hun camping, maar ik ga met Jessie langs in haar velomobiel reparatie shop in Dornbirn. Maar eerst gaan we nog even langs bij Lindau eiland met de haven. Ooit een belangrijk handelscentrum, nu een plek waar toeristen als vliegen op de stroop afkomen. Er staan dus de bekende toerbussen in rijen dik. M'n Mango is vandaag een extra attractie.
Inmiddels betrekt de lucht en steek er een stormwindje op. Dat betekent surf golven bij Bregenz! Het fietspad loopt direct langs de kust en de golven spatten soms over de kade. Ik ben benieuwd of Jessie het droog houdt op de Challenge trike en houdt daarom de camera voortdurend in de aanslag.
Bij de shop aangekomen staan er verschillende velomobielen met schade aan de buitenkant of waaraan iets gerepareerd moet worden. Jessie laat me haar projekt zien: een Mango top voor kleine mensen, dus zoals Jessie zelf :-). Dit gaat een flinke stap verder dan de Aero Top van SinnerBikes, die ook wat meer zicht naar voren biedt, maar waarmee ook lange mensen zoals ik mee kunnen fietsen. De opening van de "Jessie-top" is wat verder naar voren geplaatst, de top is afgeplat en de instapopening (die verder ongewijzigd is) helt wat naar voren. Hierdoor kan iemand met een korte rug veel dieper zitten. Gewichtsverdeling en zicht naar voren zijn zo optimaal voor lichte en kleine mensen. Het kleinere frontale oppervlak zou minder luchtweerstand kunnen betekenen. De afwerking ziet er nu al erg goed uit, maar Jessie is nog niet helemaal tevreden. Wat mij betreft komt deze top ook in de produktie en komt zo beschikbaar voor de "massa's" ;-)
Voor de gezamenlijke maaltijd in het bierlokaal in Dornbirn wachten we op de Walensee groep. Zoals ik al dacht wordt dat een latertje, dus ik rammel van de honger als we eindelijk kunnen aanvallen. Ondertussen worden de Bodensee Treffen T-shirts uitgedeeld. `Het zweetshirt is heerlijk luchtig. Duidelijk koeler dan mijn donkere Merino wollen shirt. Ik kan nu ook weer shirts rouleren, zodat ik 's avonds met een droog shirt kan gaan eten in restaurants.
Pfah! Ik kom nog niet bij de tegenwoordige tijd uit. Eerst dit maar eens publiceren....
PS: ik heb nog een YouTube film!
No comments:
Post a Comment