De Elzas

Frankrijk, flashback.... In 2006 heb ik mee gedaan aan het WK HPV in Allegre en heb daar maximaal 115km/h gereden in de proloog, met een Quest. Het resulteerde in een gemiddelde van 72km/h en ik werd daarmee tweede. De proloog had een helling van 8% in het eerste gedeelte, dus als je maar van de rem af durfde te blijven ging het al loeihard met een gestroomlijnde fiets. Ik trapte mee tot 80km/h, zo snel als ik mijn voeten maar rond kon krijgen. Ik heb destijds een verslag geschreven https://groups.google.com/forum/#!msg/ligfiets/SjrFTFcSsUM/1IZVgdUZbEYJ waarin ik de ontspannen houding en de liefde voor het racefietsen van de Fransen onder woorden breng.

Dat ondervind ik ook nu weer. De wegen zijn ruw, maar wel breed en er is relatief weinig verkeer die me volop de ruimte geeft. Vooral als ik heuvel af of bij rollende heuvels snelheid maak gaan de duimen massaal omhoog van automobilisten, scooterrijders en andere fietsers.

Ik ben specifiek naar de zuidelijke Vogezen gekomen om de "route de Cretes" te doen. Een route die de bergkammen volgt. Om het mezelf iets makkelijker te maken om zo hoog te klimmen, heb ik de jeugdherberg in Mulhouse voor een paar dagen als basiskamp genomen. Daar laat ik mijn bagage achter.

Begin van de "route de Crete". (Vieil Armand=Hartmannswillerkopf)

Vanuit het stadje Cernay, aan de voet van de Vogezen, heb ik een verkenning van de klim gepland. Het is behoorlijk warm en de klim wordt al snel behoorlijk steil, dus de inspanning en warmte productie is hoog. Om de koeling zonder rijwind te verbeteren heb ik twee troeven: de inmiddels welbekende plantensproeier waarmee ik water over hoofd, borst en buik vernevel en een computer ventilator om (bij afwezigheid van rijwind) het verdampende water vlot af te voeren. Er staan veel grote bomen die  welkome schaduw gaven, dus ondanks overvloedig zweten houd ik het nog wel uit. De helling is wel wat steiler dan gedacht. Ik zie vrijwel constant 8-9% op mijn Garmin staan en 200-240Watt aan vermogen. Behoorlijk pittig. Ik kan me er goed op instellen door de constante helling. De wat minder steile gedeeltes zijn welkom om even te herstellen. Gemiddelde stijging ruim 6% en 225Watt. De fitnessdata van de beklimming: http://ridewithgps.com/trips/1552117

Inderdaad, het gaat zo lekker dat mijn verkenning een volledige beklimming wordt van de Hartmannswillerkopf (oftewel Vieil Armand) op zo'n 900 meter boven de zeespiegel, zij het met een rustpauze halverwege. Er zijn nog twee soorten andere fietsers die de klim doen" racefietsers en MTB'ers. Er is een duidelijk verschil in klimmen want de racefietsers hebben veelal te weinig lage versnellingen en gaan met lage cadans en staand op de pedalen naar boven. Heel conservatief als je het mij vraagt, maar het zal wel heel heroisch zijn om jezelf zo af te beulen. De MTB'er pakt het heel anders aan: die heeft een hoge cadans en blijft in het zadel zitten. In het eerste stuk haal ik hem zelfs nog in met mijn veel zwaardere bak, maar als ik mijn rustpauze neem zie ik hem met duidelijk hoger tempo dan voorheen naar boven gaan. Ik haal hem dan ook niet weer in als ik ook verder klim.

staand op de pedalen naar boven stampen

Bij zowel racefietsers als MTB'ers lijkt het in ieder geval om maar 1 ding te draaien: zo snel mogelijk op de top te geraken. Ze hebben enkel een bidon mee. Ik heb naast ruim voldoende water ook wat te eten meegenomen, een regenjas (het kan flink onweren in de bergen) en foto- en video camera. Tenslotte ben ik tourist.
Ik passeer twee wielrenners met een lekke band. Ik informeer in mijn beste Frans of ze in orde zijn. Het antwoord is iets in de trant van: " met ons gaat het prima, maar we zijn niet zo zeker van jou". Dat wordt onmiddellijk afgestraft met een luid gesis van de kennelijk niet goed geplakte band. Ik bied mijn uitgebreide gereedschapstas niet hernieuwd aan....

Even uitblazen halverwege.

Op de top is een prachtig uitzicht. Ik neem de tijd om ervan te genieten en wat foto's te maken. Er stopt ook een auto en de chauffeur stelt de gebruikelijke vragen. Gelukkig wel in het Duits, want mijn Frans is maar zo-zo. De grenswisselingen zijn nog goed te merken in de Elzas, want vrijwel iedereen spreekt wel een woordje Duits.

De "Grand Ballon" is het hoogste punt, maar ik ga daar niet heen. Ik ben eigenlijk te laat op de dag begonnen daarvoor en gezien de steilte van de klim ben ik ietwat nerveus over hoe de afdaling zal verlopen. Ongetwijfeld zal ik de remmen een paar keer moeten laten afkoelen en dat vreet veel tijd.

Net als in het Zwarte Woud ben ik inderdaad gedwongen om veelvuldig te remmen, de snelheid laat ik met het oog op mijn veiligheid niet verder oplopen dan 50-60km/h. Na een poosje merk ik dat de remmen flink heet beginnen te worden en stop ik bij een haarspeldbocht met een parkeerhaven. Daar staat ook een stel op motors even te rusten. De vrouw klaagt over pijnlijke handen vanwege het vele remmen. 

Als ik weer verder afdaal kom ik ongelukkigerwijs voor een paar auto's terecht. Die doen de afdaling kompleet anders dan ik. Zij rijden een vrijwel konstante snelheid, afremmend op de motor. Ik heb geen sleeprem, dus ik rem pompend wat in een nogal wisselend tempo resulteert. Het inschatten van snelheid van iets anders dan een andere auto gaat de meeste automobilisten erg slecht af. De eerste auto achter me haalt inderdaad zodanig slecht getimed in dat de tegemoetkomende motor in de remmen moet. Uit voorzorg dwing ik de andere twee achter me in te halen door express heel langzaam te gaan. Als ik daarna de Mango weer laat rollen houd ik de auto's gemakkelijk bij, alleen wisselt de onderlinge afstand door mijn pompend remmen nogal.

Prettig afdalen is dit niet. In de toekomst liever 90mm trommelremmen of toch de bewerkelijker schijfrem. 

In ieder geval ben ik ongedeerd in Cernay aangekomen. Het is inmiddels etenstijd, dus ik duik een restaurant/hotel in. De enige andere gasten zijn een stel uit de buurt met een jong meisje. De sfeer is gemoedelijk en we komen aan de praat. De eigenaar van het etablissement merkt op dat ik al vrienden maak. Het is zo gezellig dat ik de tijd uit het oog verlies. Met een schok bedenk ik dat ik geen voorlamp heb en dat het binnen een uur donker is. Hoogste tijd om op te stappen.

De zweep gaat er dus over. Dat valt de andere weggebruikers op, want als ik met forse snelheid door dorpjes, bochten en rotondes heen ram gaan de duimen massaal omhoog. Ook op de doorgaande wegen wordt ik aangevuurd. Het is heel motiverend merk ik, want ik blijf druk op de pedalen geven.
Binnen een half uur rol ik Mulhouse binnen http://ridewithgps.com/trips/1650706 gemiddelde snelheid 37km/h. De zon is net onder.
Hmm, ik ben sterker geworden en het beste is dat ik mijn achillespees ondanks lange fietsdagen, het klimwerk en af en toe een snel ritje, helemaal niet meer voel. De pees beweegt weer soepel in de peesschede zoals het hoort. Nu ben ik er zeker van dat ik weer wedstrijden kan gaan rijden.