Het Zwarte Woud
Woensdag. 's Morgens als ik mijn fiets weer inlaad kom ik in gesprek met een groepje toerfietsers die er op uit trekken. Een van de vrouwen heeft de wedstrijden in Leer gezien, het blijft toch een kleine wereld!
De groepsleider schudt zijn hoofd als hij mijn track ziet. "je moet zo eerst het dal uitklimmen naar het andere dal, dat is niet handig". Hij weet een betere route waarmee ik weliswaar hoger moet klimmen, maar in ieder geval niet het dal uit hoef. Het klinkt goed, maar als uiteindelijk onze wegen zich scheiden, even buiten BadenBaden, blijkt hij de route die ik moet nemen niet te kennen. Nou, dat heb ik geweten! De route was weliswaar iets korter, maar de hellingen zijn 8%-9% volgens mijn Garmin. Dat betekent zelfs met mijn lage overbrenging stoempen met een kadans van 60rpm en met een vermogen die schommelt rond de 220Watt. Dat is eigenlijk teveel en even overweeg ik om om te keren en toch mijn eigen track te volgen. Ik besluit door te bijten. Erg vervelend zijn de blinde muggen die me volgen en me gemeen bijten. Ik kijk steeds op mijn schouders om ze een mep te verkopen. Ik zweet als een otter, het is enorm klam en de zon schijnt, dus die insecten zijn hyper actief. Maar goed, ik bereik het hoogste punt op 700meter en ben heel tevreden met mezelf. Ik trakteer mezelf op Kuchen en Cappuccino.
Maar owee, als ik het dal in kijk zie ik onder me het dorp waar ik heen moet. Dat is al net zo steil weer naar beneden. Als mijn 70mm trommelremmen het maar houden. Laten rollen is hier geen optie, want in minder dan geen tijd vlieg ik door de geluids barriere. Nou ja, niet door de geluids barriere misschien, maar vliegen wordt het wel.
Na 200 meter dalen en telkens terug remmen naar 15km/h hoor ik de remmen piepen. Ze remmen nog goed, maar ik stop voor de zekerheid en dat is maar goed ook want ze zijn gloeiend heet. Ik houd een voet op de grond om stil te blijven staan en zet bewust de Mango NIET op de handrem, want daarmee kan ik de nu zachte trommels wel ovaal trekken en dan ben ik verder van huis.
Na een poosje waag ik het erop om voorzichtig wat water met de plantensproeier (die ik gebruik om mijn hoofd en buik te koelen) op de remmen te nevelen. Het kookt onmiddelijk! Kalmpjes aan, want te snel afkoelen kan ook fataal zijn: er kan een scheur in de trommel komen door de snelle krimp. Ik moet deze procedure nog 1 keer herhalen voor ik onder in het dal ben. Dalen gaat sneller dan het klimmen maar het is zeker niet relaxter zo.
Als ik even later weer een steil stuk afdaal pak ik het anders aan: ik laat de snelheid niet verder op lopen dan 20km/h om de warmte ontwikkeling zo beperkt mogelijk te houden en nevel tijdens het rijden water over de remmen. Dat schiet beter op dan snel dalen en telkens de remmen helemaal af laten koelen!
Als ik dan uiteindelijk bij mijn oorspronkelijke track aansluit wordt het verhaal helemaal anders. Naar Freudenstadt is grotendeels vals plat en ik zie zelfs regelmatig snelheden van 25-35km/h op de teller. Zo schiet het lekker op. Het laatste stukkie naar Freudenthal is het 6%. Dat is klimmen, maar het kan wel gewoon met mijn gebruikelijke 165Watt en 85rpm kadans. Zo simpel is het gewoon: als je je gemiddelde vermogen over de hele dag ook tijdens de klim kunt trappen dan is het helemaal niet te zwaar.
Ik draai er een punt aan want het is tijd om te pitten. Einddoel Rottweil is al om 17.00uur bereikt. 96km, 1400Hm Rottweil is een hele mooie barok stad met een heerlijk autovrij centrum. Daar kan BadenBaden een punt aan zuigen!
Data: http://ridewithgps.com/trips/1528368
No comments:
Post a Comment