De knoop doorgehakt.

"Ik ben lekker aan het fietsen, de electromotor die zachtjes zoemt valt automatisch stil als ik wat inhoud  bij het nemen van de bocht. Ik glij er moeiteloos doorheen, de ideale lijn volgend. Als ik weer begin met trappen verbaas ik me eventjes dat ik weer net zo snel rond trap als bij het ingaan van de bocht. Ja natuurlijk, de NuVinci Harmony schakelt uit zichzelf terug als de snelheid van de naaf lager wordt, zodat de cadans van trappen hetzelfde blijft. Moeiteloos fietsen met een lekker gangetje en genieten van het mooie weer........"

 Mooi weer? Hier klopt iets niet, de laatste dagen zijn troosteloos grauw, het is kil en sneeuw jaagt over de grond. Bovendien heeft de Electrango van SinnerBikes geen NuVinci naaf en...... ik lig warm in bed. Langzaam word ik wakker, ik heb gedroomd over hoe fijn het fietsen met mijn "nieuwe" Electrango zal zijn! Dat is best apart bedenk ik me geeuwend.  Ik ben vooral de laatste 10 jaar weliswaar dagelijks met velomobielen in de weer in werk en vrije tijd, maar 's nachts in mijn dromen duikt er maar zelden een op. Overdag heb ik er in ieder geval al veel over nagedacht, hoe zou dat nu rijden met de Harmony? Zou ik een wat lagere cadans gaan kiezen? Waar monteer ik de shifter, die ik waarschijnlijk niet vaak zal bedienen? Op het stuur of ergens opzij?
 Met een eigen electrisch ondersteunde Mango gaan rijden is ook in mijn onderbewustzijn kennelijk een grote stap voor me. Gewoon door blijven fietsen met de rode Electrango van SinnerBikes wil ik niet langer, want ik heb gemerkt dat ik 'm langzaamaan ga beschouwen als mijn eigen fiets. Het fietsen met een Pedelec bevalt me goed, dat is duidelijk. Ik beleef er net zoveel plezier aan als wanneer ik op eigen kracht fiets. De zeurende pijn aan de achillespees is zo goed als verdwenen. Maar aan de verhalen van vrienden en kennissen te horen is het niet het soort blessure waar je gemakkelijk weer af komt en misschien zelfs helemaal niet. Een Duitse velomobiel vriend die een paar jaar geleden een afgescheurde achillespees had, vertelde me dat hij met de pijn heeft leren leven. Dat is riskant volgens mij en gewoon niet goed genoeg: ik wil er definitief vanaf en dat gaat volgens mij alleen lukken als ik over een hele lange periode de piekbelastingen bij het fietsen wegneem.

De bezwaren van de HPV wereld tegen pedelecs die ik zelf ook altijd heb gehad, vallen langzaam aan van me af. Ik kan naar hartelust fietsen met ondersteuning terwijl ik anders noodgedwongen meer thuis zou moeten blijven omdat ik alleen relatief korte stukken kan fietsen en voortdurend moet oppassen met te zwaar trappen. Fietsen is mijn lust en mijn leven. Hoe zinvol is het om stug vol te houden aan puur op eigen kracht fietsen? Hoe efficient een velomobiel ook is bij kruissnelheid, het is zwaar om hem op gang te krijgen. In de stad is dat al duidelijk merkbaar doordat het al snel ondoenlijk blijkt om helemaal naar en hoge kruissnelheid te versnellen, nog afgezien van het feit dat het verkeer vaak geen hoge snelheden toestaat. Vooral in de bergen is het snelheidsverschil tussen bergop en -af wel erg groot. Er zijn maar weinig velomobilisten die het zware bergop rijden leuk vinden en teveel die grote risico's nemen bij het snelle afdalen. Met ondersteuning wordt klimmen veel gemakkelijker en sneller. Tijdens het afdalen is het psychologisch niet zo'n groot bezwaar als je je potentiele energie aan het wegremmen bent. Natuurlijk is het leuk om als inwoner van het vlakke Nederland eens met hoge snelheid een berg af te denderen, maar ongevaarlijk is het zeker niet. Het is helemaal de goden verzoeken om dit routinematig te doen als je in de bergen woont.

 Ik heb besloten om mijn "ROAMango" om te laten bouwen. Verkopen en een kompleet nieuwe opbouwen ligt natuurlijk meer voor de hand, maar ik krijg het niet over mijn hart. Ik ben er aan gehecht geraakt tijdens ROAM2011.
De switch naar de NuVinci Harmony lijkt ook vreemd. Er zit nu een 10-speed derailleur in ROAMango, net als bij de rode Electrango, en daar kan ik goed mee overweg. Waarom dat niet zo gelaten? Echt nodig voor mij is het niet inderdaad, maar ik denk dat de NuVinci Harmony en de Sunstar een hele goede combinatie is. Het is meer dan alleen meer comfort, het is ook beter voor de motor. De Harmony zorgt er namelijk niet alleen voor dat mijn benen steeds even snel rondtrappen, maar ook dat de motor steeds in de buurt van z'n optimale toerental is. Net zoals hoge piekbelasting van mijn pezen slecht is voor mij, zijn hoge pieken in de stroomsterkte slecht voor de motor. Die hoge pieken treden vooral op als je in een te hoge versnelling weg fietst. De motor trekt het wel en het is dan ook verleidelijk om zo min mogelijk te schakelen, maar het is verre van optimaal.
In hoeverre het constant optimale toerental de realtief lage efficientie van de NuVinci goed kan maken is een vraag die ik denk te kunnen beantwoorden aan de hand van het behaalde bereik.

De keuze van de accu's was niet zo moeilijk. Ik wil voor mij normale dagafstanden (200km) gemakkelijk kunnen doen met een gemiddelde ondersteuning. Dan heb ik 2 accu's nodig met elk 16Ah/408Wh en gezien mijn ervaring met de 9Ah accu's in de rode Electrango zou me dat een bereik van zo'n 270km moeten opleveren. Dat lijkt overdreven ruim, maar als er veel geklommen moet worden gaat de ondersteuning op de hoogste stand en is het bereik lager. Een accu kan in 3 uur weer opgeladen worden. De eerste lange meerdaagse tocht wordt waarschijnlijk in de zomervakantie naar de Bodensee in Oostenrijk, waar een groot velomobiel treffen plaats zal vinden. Tot die tijd zal ik mijn EROMAngo, oeps, ik bedoel: EROAMango duchtig aan de tand voelen. Ehm, die naam moet nog aan gewerkt worden misschien..... DrooMango dan? :-)